Berg op & Berg af....

Berg op & af....

Mooie start voor een blog na een overweldigende ervaring op,de Eiger ultra trail. Zoals vele Nederlanders vertrokken naar grindelwald voor een pracht race. Onderweg nog effe tussenstop.ivm klap band, gelukkig zoonlief bij voor de snelle pitstop/wissel. 

Terwijl Ingrid en ik zoals 2 vrouwen het horen te doen, stonden toe te kijken met de vochtige doekjes klaar om de handjes te wassen. Na wat weken van voorbereiden en vechten met de nieuwe Leki stokken eindelijk in de bergen. Ik heb er zin in, aangekomen bij het hotel met zoals alle andere honderden traliënde facebookers uitzicht op die berg, ben ik niet te houden. Na 9 uur auto,wil.ik lopen, coach Ingrid zegt wandelen en ik vind alles goed als ik maar weg kan...bewegen! Het is hier prachtig en overweldigend, zonnetje erbij en goed gezelschap.

Ik weet dat dez trail een bevestiging moet worden voor de TDG. Er is in mijn privé leven eea aan de hand geweest waardoor de mentale kracht niet ok is. Fysiek gaat het goed, ben sterk en geen klachten. Het verloop van de trail zal me doen besluiten of ik er klaar voor ben. Na een rustdag op vrijdag met het gebruikelijke startnummer ophalen, trailvriendjes zien, rusten, eten, wandelen, tas 100 x checken is mijn geduld op....ik wil starten!!

steun en toeverlaat voor tijden en na...

Een natuurlijke onrustige drang...wachten is niet mijn sterkste kant. Niet geslapen sta ik om 3 uur te stuiteren bij het ontbijt, koffie erin boterham met honing en nog meer koffie. Op naar de start. Het is er druk en al snel tref ik diverse Nederlanders. Iedereen is er klaar voor en na het geweldige eiger lied( kan zo naar het songfestival!) is het gaan....

Als ik na de eerste klim net voor het bos achterom kijk zie ik een lint van lampjes.'.yes ben op pad! Bedoeling is rustig te lopen, langzaam tempo en proberen te verdelen. Benen voelen goed, kop niet...mentaal gaat het niet op! Ik merk na de eerste klim dat een week vol stres, weinig slaap en te weinig eten geen top voorbereiding zijn op een ultra in de bergen. De eerste lange klim is wel gelijk een topper, langzaam begint de dag en de zo’n komt achter de bergen uit. 

Lampjes in de rugzak, de temp. Is nu al hoog dus bij de 1^ste post gelijk drinken en de tubes bijvullen met koud water. De eerste afdaling lig ik direct op mijn snuffelt, niet geconcentreerd op het pad struikel ik regelmatig over mijn eigen benen en stokken. Ik probeer me wat te focussen maar de gedachten dwalen steeds af. Het dalen is zoals het klimmen, lang en pittig weinig rust momentjes op de route. Bij Bort een sanitaire stop bij het station van de skilift. Vanaf hier een flinke pittige lange klim naar de Faulhorn , tevens hoogste punt van de trail. Ik geniet van het klimmen de repeterende cadans van benen en stokken, de verse berg lucht en de geweldige omgeving. Geloof het of niet ik mis daardoor wel een lintje gelukkig op tijd en dus geen kilometers extra. Moet echt beter op letten  dus probeer mezelf weer te focussen op de route. Op het hoogste punt staan Ingrid en Jasper, leuk om ze te zien en hun enthousiasme doet me goed. Vanaf hier een lange technische afdaling had ik door gekregen...ok let’s go... Bij het dalen  valt voor mij technisch nog veel te leren. Als ik me wat laat gaan ,ga ik op mijn snufferd en waggel ongecontroleerd over de rotsen en stenen, na de 3^de valpartij ben ik er klaar mee. Rem erop en gewoon rustig naar beneden dan maar.

 Het is warm en de zo’n brand inmiddels goed. Ik vergeet te eten en merk dat ik wat licht in mijn hoofd begin te worden. Ik neem een gelletje en een halve reep van mulbar. Smaken doet het niet maar het moet, ik drink wat en beloof mezelf vanaf nu elk uur wat te eten. Bij schinnige platte een gemeen stukkie omhoog en dan een geworstel over bospaden ( die hier en daar verdacht smal zijn langs de afgrond) naar beneden. Wel een erg mooi stuk met hier en daar een bergwatertje voor wat afkoeling.

Aangekomen in burglauren zie ik gelukkig Jasper en Ingrid staan, goed om ze te zien! Jasper is mega trots en Ingrid mega zorgzaam. Camelbag af en bijvullen,met h3pro, toiletstop, gelletje en weg wil ik.  Na een paar honderd meter kom ik erachter dat ik mijn stoken vergeten ben....tja beginners foutje. Kan hier niet zonder berg op dus terug. Ik vervolg mijn weg op naar de volgende lange klim die vanasfalt overgaat in bospaden. Op naar mannlichen waar je als,je uit het bos komt de ski lift ziet liggen boven op de top. Een lang slingerpad omhoog langs de sneeuwbarricades brengt ons langzaam dichterbij. 

De benen branden en zo ook de zon en het om het uur eten verhaal gaat behoorlijk mis en het drinken gaat ook niet naar behoren. Voel me niet helemaal fit, gelukkig werken de benen gewoon goed en kan ik nog genieten van de omgeving. Onderweg help ik een dame (wandelaar) die flink is gevallen overeind en trakteer haar op een slokje water en een koek. Het gaat wel zegt ze en ik klim de laatste kilometer omhoog. Boven is er altijd een beloning in de bergen en nu ook.'.wat een uitzicht!    Bij de post wordt me meerdere malen gevraagd of het goed gaat, zou ik er dan zo beroerd uit zien? Ik heb geen zin om mijn rugzak af te doen om wat sportdrank te pakken en een reep. Ik steek een gelletje van de post bij me en eet een sinaasappel, hoppa Haans in beweging. Ik tol wat op mijn benen maar na een paar honderd meter herpak ik mijn pas en gaat het beter. Plots hoor ik Ingrid roepen, nog eenstukje berg op en dan stukje naar beneden en dan ben je Bij het station. Was toch echt een mega groot eind, wel weer erg mooi. Werd nog even aan de kant geduwd door een stier die vind dat hij meer recht had op het pad. Ik begin te dalen en doordat ik mijn camelbag niet heb bijgevuld is deze ne echt leeg. Gelukkig 2 soft bidons bijndie ik vul met berg water. Stomme fout natuurlijk, ik neem het gelletje war ik heb meegenomen van de post. Een mega zoet/zoute gel die ik met moeite weg probeer te spoelen...hmmm geen culiniair hoogstandje dit!

Het station komt langzaam dichterbij en ik loop naar binnen, een vriendelijke dame vangt me op als ik wederom bijna van de trap af struikel. Ze vraagt hoe het gaat en of ik iets nodig heb, ik antwoord goed en nee niks nodig. Geen bevredigend antwoord voor deze dame en ze dwingt me te eten en te drinken. Warme bouillon en dat smaakt me voor het eerst van de dag bijzonder goed. Ze helpt me met de Carmel bag te vullen en ik vertrek, Ingrid en Jasper zitten al in de trein maar enkel Nederlandse supporters moedigen me aan...wat was dat effe nodig. In de verte hoor ik de onweer en zie donkere wolken over de berg rollen. Lopen en een beetje tempo erop nu anders heb ik een nat pak. Een mooie klim brengt me stapje voor stapje dichter bij de Eigerwand. Links donkere lucht en regen, rechts zon en het dal naar grindelwald. Inmiddels 80 kilometer op den teller ( hier houdt de suunto er dus mee op...batterij leeg!) en ik begin me,eindelijk een beetje beter te voelen. Mijn bovenbenen branden en het is nog steeds warm. Ik loop door de sneeuw en krijg spontaan het idee om wat sneeuw onder mijn broekspijpjes te stoppen, ik stop mijn buf vol met sneeuw en doe deze om mijn polsen, nog een beetje sneeuw in mijn shirt.'.dat koelt effe lekker af! Ik kijk op en zie iemand van de organisatie staan ( nooit eerder gezien denk,dat hij net zijn camouflage pak uit had gedaan) De man moet vreselijk lachen om mijn afkoel actie en vraagt of verder alles goed let me gaat. Ja hoor ik ben weer op temperatuur en ready for take off! Dit is voor mij het mooiste stuk lopend door stukken sneeuw, gletsjer water en een geweldig uitzicht.

Na wat klauterwerk en trappen een afdaling naar de post, daar probeer ik nog wat te eten, ben er nog lang. Ik loop een stuk over het asfalt en tref een Duitser die op het punt staat om op te geven. Hij is erg moe en zijn voeten doen zeer. Ik spreek hem toe dat hij hier echt enorm spijt van gaat krijgen, biedt hem aan om mee te lopen, hij gaat akkoord en sjouwt achter me aan. Ik probeer het gesprek op een ander onderwerp te krijgen en zijn gedachten wat positiever te krijgen...het lukt en hij pakt mijn tempo plots op! Ook mijn voeten beginnen wat zeer te doen met name met het afdalen. Niet zeuren ben er bijna...langzaam tikken de kilometers weg. Nog 1 lange klim door het bos en tijdens deze klim wordt het langzaam donker. Ik heb geen zin om te stoppen voor mijn koplamp en mijn collega loper al helemaal niet. ( hoor hem vele Duitse vloeken eruit gooien....) Na de nodige val en struikel partijen steken we een brug over met een geweldig uitzicht tussen 2 bergen en een waterval. Eindelijk de beloofde post en ik vlieg op,de cola af, ik heb reuze dorst. Pak mijn koplamp por mijn Duitse collega trailer terug het pad op, de verzorger bij de post beloofd ons nog 1 klim van 250 hm en ongeveer 1 km lang. De laatste loodjes dus kom op niet zeuren nog even genieten en dan ben ik er. Na een lange asfalt afdaling door het dal nog 1x omhoog naar de weg door het centrum. Ik lijk opeens te vliegen, hoor mijn naam roepen vanaf het terras...op naar de finish. Het eerste wat ik zie als ik bij de finish ben is Jasper, met open armen en trotse blik. Wat geweldig, dan kijk ik om me heen en zie een hele berg trail vriendjes staan, speciaal voor mij terug gekomen.... ( zelfs ik ben dan sprakeloos). Ingrid vangt me op, pakt me rugzak en stokken af en geeft me wat te drinken. Ik wil mijn schoenen uit en een biertje!

THE morning afther, vroeg wakker, honger, gedachten op hol. Ingrid en Jasper slapen uit dus ik vertrek naar buiten voor frisse lucht en koffie. Ik voel me redelijk goed weinig last. Wel zijn mijn gedachten op hol, ik moet beslissing nemen. Ik evalueer de trail voor mezelf. Tevreden over het resultaat, ruim 18 uur voor een eerste 101 km ultra trail in de bergen.'.is oké. Had het sneller gekund? Ja waarschijnlijk wel....belangrijk? ...nee dat niet maar weet dat ik veel domme fouten heb gemaakt onderweg die me tijdens de TDG fataal kunnen zijn. De TDG is geen rondje op de berg. Ik ben mentaal niet sterk genoeg op dit moment. Kan me niet focussen op dingen die belangrijk zijn. Ben niet geconcentreerd genoeg...en zo nog meer van dat alles. Ik ga mijn startbewijs voor TDG terug geven. Helaas het was een droom, een geweldige uitdaging maar gezien de omstandigheden niet verantwoord.

Ik  blijf lopen en genieten en de volgende uitdaging zal de ultravasan zijn in Zweden. Geen tijd ingedachten wel hoop ik enorm te kunnen genieten van de omgeving en de overweldigende natuur van Zweden. Hoop dat ik ook mentaal mezelf terug kan vinden, zal lukken maar tijd nodig hebben.

Voor de mensen die dol zijn op technische details en product info:

Gelopen op de Tecnica schoenen, goeie schoen enkel in de sneeuw geen grip

Stokken, eindelijk echt gebruikt. Model van Leki met,een snel klik systeem en super licht ( meer details en info bij Scarabee !!)

Kleding natuurlijk het mooie salamon outfitje, gezien het super weer verder geen andere kleding stukken nodig gehad. Bij de start de sleetse van xbionic gedragen maar tijdens de klim al uitgedaan vanwege de warmte. Wel erg tevreden over de sport bh van xbionic echt een aanrader en ook te krijgen bij scarabee!

Had 2 lampen bij maar uiteindelijk alleen mijn kleine petzl gebruikt omdat ik maar korte tijd in het donker gelopen heb.

Verzorging, Herbalife Prolong in mijn camelbag en aangevuld met H3pro, verder veel te weinig gegeten enkel wat gelletjes van de organisatie en 1 reep ( don’t try this at home, dat more!!) natuurlijk heb ik de dagen van te voren de Bes-t crème gebruikt, de Endurance die ik ook tijdens de race gebruikt heb. Voelde zoals altijd goed, ook de recovery gebruikt na de race. .....

Tot zover het verslag van de Eiger, hoop dat het voor iedereen ook duidelijk is wat mijntot de keuze heeft gebracht om het startbewijs van TDG in te leveren. Daarnaast wil ik iedereen uitnodigen om eens een kijkje te nemen op de site van de Lommel Outdoor Experience, schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte! Natuurlijk zie ik je graag in Lommel bij LOE 2014!

Tot snel en Whoop Whoop...

Tikkende tijd...tijd tot de TDG!

De tijd tikt door...dus de afstand naar de TDG wordt steeds kleiner. Voorbereidingen in volle gang.
Al wat aan het verdiepen in de route en overleg met Gideon (de mega trail die ervaring rijk is op de TDG) Soms bekruipt me het gevoel van twijfel, kan ik dit wel, ben ik hier sterk genoeg voor. Niet alleen lichamelijk maar vooral ook geestelijk. Alle filmpjes al 100 keer bekeken en droom dan weg, ruik bijna de bergen en hoor bijna de wind. Ik ga ervoor ik wil het doen ...dat is zeker.
Betekend natuurlijk ook veel voorbereiden met lopen. Dus hoppa Smilleke gaat Whoop Whoop aan de slag. Naast de normale kilometers en Core Stability (jaja Laurens...heeft me nog steeds in zijn tang!) ook wat meer specifiek trainen. Regelmatig wandelen was het advies van de kenners. Tijdens de TDG zal ik ook veel wandelen (zal nog niet meevallen om me daar aan toe te geven!) Dus rugzakje op, gewichtjes erin en wandelen dan maar. De eerste keren voelde ik me compleet belachelijk in mijn nieuwe X-Bionic outfit (mega mindy Rose top en airodynamische broek en dito sokken) compleet met mijn nieuwe Salamon mega rugzak vol met goody's om maar aan gewicht te komen...en dan afwisselend joggen en wandelen rondom de Lommelse Sahara. De eerste keren dus ook echt erg vermoeiend. Ik wil rennen en hard als het effe kan maar weet dat dit ook belangrijk is.
de kleding van X-bionic zit als gegoten, echt geweldig. Je voelt niet dat het draagt ook niet als je enorm zweet. Ik ben vooral te spreken over de BH, de eerste waar ik geen schuurplekken aan over houd. Inmiddels ook de sokken uitvoerig getest, zitten ook prima geen rare naden of stiksels die irriteren. We zijn de compressie sokken (lange versie met sok) voor mijn korte beentjes wat lang.
Daar gaan we nog een oplossing voor zoeken....Verder alleen maar goeds en tja de look, dat blijft
een kwestie van smaak en wennen.

In het kader van het lopen met stokken ben ik met Dhr Scarabee himself (Marc van Dijk) een dagje La Roche en omgeving gaan bekijken. Marc was daar voor de Ohm trail en met zijn gezinnetje een weekendje op de camping. Ik was zojuist de trotse bezitter geworden van enkele mooie nog blinkende Leki stokken. 

Ultra licht met van die handige hand-schoen-klik-vast dingen. Ben nog steeds niet overtuigt van functie van de stokken, en vooral berg af..... Na wat geworstel heb ik de techniek onder de knie en Marc dwingt me met de stokken te lopen/wandelen. Oke ik geef toe als ik de juiste techniek gebruik merk ik idd dat het iets toevoegt. ik ontlast mijn benen. Nu kan ik me voorstellen op erg lange klimmen dat dit 
een must is maar hier in de ardennen ....kweet niet. Vooral bergaf ben ik echt erg goed in mezelf tackelen met een van de stokken. Dan op naar de muur...steiler kan hier niet dus hoppa klimmen met die stokken.
En ja oke ik voel dat het zeker wat verlichting geeft. We ontdekken nog wat nieuwe mooie paadjes die zelfs Marc nog niet gezien had en na een veld van brandnetels en doorns te hebben doorgeploegd is het tijd om terug te gaan...maar niet voor mij! ik wil nog wat km maken dus laat me door Marc afzetten in het centrum en pak nog een mtb lusje van 15 km waarvan ik weet dat het 12km klimmen is en dan 3 km alleen berg af. Ik stuif omhoog en probeer eraan te denken de stokken te gebruiken...overigens voel ik me net zo'n indiaan met die stokken in mijn hand, nog een veer en zeemleren lapje en feest is compleet.
Ook niet geheel onbelangrijk, vandaag ook mijn nieuwe grotere rugzak getest met oog op de Eiger en TDG. Mooi en bekend Salamon Exemplaar, veel ruimte en vakjes en lusjes om alles goed vast op zijn plek te houden zodat hij niet schuift of schut. Perfect lijkt mij...nu nog een goede plek zoeken om die stokken er zo snel mogelijk in te krijgen!

Op het laatste moment beslis ik ook nog om met Peter en Julia naar de Trail des Vallees du chavalier
te gaan. Een mooi training, 35 km en veel klim en klauterwerk. Zalig gezelschap natuurlijk die op vrijdag komen logeren in Lommel. Zaterdag vroeg op en een stevig ontbijt richting Namur. De start is er 1 uit duizenden, LETOP: organisatie gooit een rotje van een berg af, rent zelf weg en na de knal gaan we met z'n alle bergop rennen...GEWELDIG wat een start. 

Een mooie route het eerste deel is groen en mooi maar daarna begint het echt werk. Klimmen en klauteren met touwen en ladders. Op handen en voeten om hoog en naar beneden. Geweldig echt kreeg er geen genoeg van. De omgeving is hier prachtig en van alles wat Deze trail was sowieso apart in alle klasse, laag inschrijfbedrag, max deelnemers van ik geloof 250, geen posten onderweg ook geen water (wel jenever in het klooster op de terugweg!). Julia had dat van de posten niet begrepen en had dus te weinig bij. Onderweg was er wel een boer die zijn aardbeien aanbood (letop zo groot als appels en mega zoet) voor langs ploeterende trailers.
Geen prijsceremonie maar een super blije organisatie met een bosje bloemen en een dikke knuffel!

Daarnaast ook wat klim en daal werk. Nu is Lommel niet echt een klimparadijs voor berggeiten dus wijk ik hier graag voor uit naar Genk naar de Terrils (Oude mijnen). In het kort voor de niet kenners;
2 bulten, flinke bulten, de ene redelijk te hardlopen de andere enkel op handen en voeten recht omhoog. Ook een mooie stokken test plek en dus nodig ik Tabe de Boer uit die als voorbereiding stokken wilde testen van Scarabee. We lopen rustig in en daarna begint het klim geweld. Het zijn pittige klimmetjes niet extreem lang maar wel erg afwisselend zo ook het afdalen. Ik probeer me niet naar beneden te storten maar op gecontroleerde wijze mijn tempo onder controle te houden. Ik merk dat de aangepaste core stability oefeningen zeker helpen, mijn benen doen hun werk goed. Ook Tabe geniet en is toch verrast door het spannende 1ste bultje...tijd voor bultte 2!

De klim omhoog kan op diverse manieren, laat de stokken maar in de rugzak je hebt handen en voeten nodig. Het is een flinke kuiten bijter en zelf ons beroeps soldaat heeft het zwaar. Eenmaal boven is het uitzicht geweldig. Nu de meest technische route naar beneden zien te vinden en proberen rechtop te blijven. We houden ons nog een uurtje zoet en dan zijn de kilometers en hoogte meters voldoende geweest...mooie training met super gezelschap!
Zo ook enkele weken later als ik met Michiel Andries en vrienden een pittige warme training doen op de Weefberg. Mooi rondjes met flinke klim zowel op als af en zelfs in tegengestelde richting. Ook hier dapper met de stokken rondgeblikt! Het lijkt zelfs te wennen...

Ook bedenk ik me dat ik misschien wel eens de Ardennen Mega Trail kan gaan lopen, mooie voorbereiding. Veel kilometers dit jaar en veel hoogtemeters. Technisch en zwaar parcours.
Inschrijven kan nog net dus thuis vlug alles op de mail en check....sta ingeschreven!
Doel is er niet ...gewoon lekker lopen en zie het als een training. Wat ik wel ga proberen is om nu eens goed op het eten en drinken te letten. Voldoende eten en drinken onderweg. Gebruik na overleg met Ingrid Peperkamp van Herbalife  de H3Pro voor in de camelbag. Neem 2 extra zakjes mee, daarnaast heb ik een bidon mee die ik onderweg vul met water en evt aanvul met een zakje Hydrate. Daarnaast heb ik bij Elly van Vitae inmiddels goede keuze kunnen maken in de gelletjes van Tri-sport en Sportscontrole. 
Als vaste voeding vul ik de rugzak bij met de reep van Mulbar en Chimpansee...en niet te vergeten pakje kauwgom! Er zijn enkel posten met water onderweg, geen voeding of sportdrank. Ik vertek de dag ervoor en later (veel later ivm verdwalen!!) komt Ingrid mijn kant op. Ik kom Tom Seegers tegen onderweg die ook onderweg is voor de AMT. Ik rijd naar de inschrijfplek, laat mijn tas controle en na veel gecheckt en dubbel check krijg ik mijn tasje met startnummer. Het is rustig bij de inschrijving en ik besluit lekker het hotel op te zoeken hapje eten en nog wat werk dingetjes door te nemen. Ik val in slaap en als ik om 2 uur wakker wordt is er nog geen Ingrid, oei....Ik heb wel wifi maar geen bereik kan d'r dus niet bellen. Beetje ongerust loop ik naar de P plaats om te kijken of ze daar staat toevallig...en tja hoor komt ze net aanrijden! Mooi heb ik nog 1 uur te slapen...dus niet want ik heb zin om te lopen en lig wat te draaien. 

Om 3 uur eruit, ontbijten, aankleden, alles nog eens checken, Tom ophalen en hoppa naar de start. Het is nog donker en het wachten duurt mij te lang. Veel frans gezever wat ik niet versta en ik wil gewoon lopen.
Eindelijk mag ik....we duiken vrij snel het bos in en in een sliert van lampjes zie ik het langzaam dag worden. Nu korte en lange afstand lopen nu nog samen dus ik heb geen idee waar ik loop. Inmiddels heb ik een dame van mijn leeftijd bij me lopen, erg sportief type en sterk. ze blijkt de 54km te lopen en we lopen hetzelfde tempo. We lopen samen een aantal kilometers voor het echt klim werk begint. Het is nu of recht omhoog of recht naar beneden. Klimmen is echt klimmen en ik ben blij dat ik besloten heb mijn stokken thuis te laten. Ik heb mijn handen en voeten nodig om te klimmen over de rotsen en regelmatig gebruik te maken van touwen, kettingen en ladders. Dat het niet zonder gevaar is blijkt als mijn collega loopster haar stok "mis" prikt en bijna het ravijn in duikt. Ik besef dat ik wel gefocust moet blijven hier. 

We komen op de splitsing van de 2 afstanden waar we direct te maken krijgen met een enorme klim.
er lijkt geen eind aan te komen, het regent en het is wat mistig. Ik loop alleen en het is toch een bijzonder gevoel. Het is hier prachtig! Ik kijk naar boven en zie steeds nog lintjes komen hoger en hoger. Eenmaal boven staat een vriendelijk vrijwilliger die me erop wijst dat ik 1ste dame ben en dat de volgende afdaling wel opletten is. Oke effe ademhalen en gaan dan maar. Het dalen is niet bedoeld hier om uit te rusten in tegendeel. Concentratie is toch best belangrijk, en jezelf proberen staande te houden op de steil en inmiddels gladde afdalingen valt niet mee en kost veel kracht. Gelukkig kom ik weer wat lopers tegen en loop ik niet meer helemaal alleen. Met het groepje proberen we via de touwen naar beneden te glijden ik struikel blijf gelukkig nog net achter een boom haken, wel lekker volle bak op een flinke kei...auw bloed en pijn hoort erbij hier! Niet zeuren en zagen maar doorlopen ben al over de helft dus...
De omgeving is hier adembenemend, zo loop ik door een veld van bosbessen, dik en paars en zelfs lekker. Het andere moment klim ik omhoog over rotsen en lijkt het wel de efteling met al dat mos en varens...verwacht elk moment een Laaf tegen te komen met een bakkie koffie!

Ik merk dat het eten en drinken nog goed gaat en ik probeer na elke post wat te eten enkel wordt het wel wat lastiger dus deel ik het in porties op. Het weer is slecht en de paden worden nog slechter. Veel modder en gladde stenen. Ik zie ook een aantal mensen flink vallen. Tijdens een afdaling naar beneden door en stroompje van water en stenen  glij ik nog eens charmant uit over een gladde steen. Hoppa opstaan en lopen dan ben je het zo vergeten...auw it hurts! De trail is uitgezet met lintjes en oranje bordjes en stippen, zelf ik ben niet verkeer gelopen dus wil zeggen dat dat goed gebeurd is. Op de gevaarlijke plekken en klimmen staan vriendelijk vrijwilligers, en zo ook op de gevaarlijke oversteken bij de weg. Goed geregeld en zelfs op de waterposten zijn de mensen enorm vriendelijk. Ze zijn bezorgt en helpen vriendelijk met het doppie van mijn bidon los te krijgen. Mijn handen zijn een beetje beurs geworden van het vallen. De laatste post dus ik ben er bijna, bijna is hier best relatief want met dit parcours gaan de kilometers niet altijd effe snel!

Ik voel me nog super, alleen beginnen mijn voeten wat gevoelig te worden. Er zit flink wat zand in mijn schoenen en natuurlijk lekker nat. Muziek aan en de laatste kilometers weg tikken. Het laatste stuk is inderdaad zwaarder dan ik dacht en als verrassing nog een paar flinke klimmen. Als toetje nog een mooie oversteek door de plaatselijke rivier. Ik wankel want het koude water op die vermoeide benen geeft een apart effect! Ik ben er bijna zie de finish en nog fijner..ik zie ook Ingrid staan. Het is fijn om een bekend gezicht te zien en vooral als die ook nog eens staat te juichen en springen. Binnen...als eerste vrouw in net 13 uur en elfde overall. Jeetje zeg, dat had ik niet verwacht! Ik ben blij, moe en voldaan.
Ben niet uitgeput dus dat is goed. 

Nadat mijn tas gecheckt is en ik het nog gesloten nood ratsoen heb afgeven wil ik koffie met veel suiker en warm binnen zitten. Krijg veel lieve frans woorden (die ik niet versta maar ga ervan uit dat het lief was!) Ik krijg het koud en alles begint te pikken en jeuken. Ik ga snel douchen en wat droogs aantrekken. Nu wachten op de prijsuitreiking wat hier in alle steil gebeurd. De tweede dame is anderhalf uur na mij binnen gekomen en de derde dame is nog onderweg. Veel mooie kadootjes en bloemen. Ik wil graag naar het hotel, effe lekker liggen en dan eten en vooral een wel verdient biertje (of 2!) Ingrid en ik hebben er een mooie avond van gemaakt, ik had weinig last enkel van de blauwe plekken, het bier smaakte (te) goed, het eten was lekker.....wat een ervaring en wat een geweldige trail! Als ik in bed val slaap ik direct en lekker lang door tot de volgende dag...

Volgende trail is de Eiger dus tot die tijd wat rustig aan, wat lopen en wat core stability doen.
Ook hier heb ik zin in en ga het als een mooie training/voorbereiding voor de TDG zien.

Inmiddels zijn we Live en Online met de Lommel Oudoor Experience 

en vanaf de 2de week van juli zijn ook de inschrijvingen open. natuurlijk ook de mogelijkheid om een geweldig verblijf te boeken op CenterParc De Vossemeren die aantrekkelijk aanbod voor ons heeft gedaan. Geniet samen met familie of vrienden van een sportief weekend in een geweldige omgeving.  Binnekort gaan we zeker ook weer een trail training doen vanuit Lommel waar je gratis voor kunt inschrijven. 
Schrijf je op de site in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwtjes rondom LOE!!

Als je inschrijft voor 1 of meer van de activiteiten ontvang je van Bes-T een leuke en bruikbare verrassing per post om je nog beter voor te bereiden op de komende activiteiten!

Ik hou jullie op de hoogte en we zien elkaar snel!

Trail&Training en meer in 1 weekend!

Plannen maken, tijd vrijmaken tussen alle drukte door om kilometers te maken. Trainen op verschillende plekken. Het liefst ergens waar ik nog niet ben geweest en het liefst met wat klim werk.
Gezien de tijd gaat het niet lukken om elk weekend heel europa door te reizen dus op zoek naar passende alternatieven.

De week na de Reinsteig vreselijk spierpijn gehad, normaal nooit aan de orde maar deze keer echt niet te harden. Vooral de kuiten en hamstrings kraakte en piepte van alle kanten. los fietsen, op de crosstrainer, smeren met Bes-T, massage ...pffff en ja hoor einde van de week was het weg. Hoe het kwam...tja gewoon niet zo'n handige actie maar wel een wijze les. Ga NOOIT als je net  74km bergop hebt gerend, direct in de auto zitten en dan 5 uur blijven zitten om naar huis te rijden...niet handig!
Ga ik dus ook gewoon niet meer doen, dat is duidelijk!
De Reinsteig zelf is een geweldig loop en zeker een aanrader, wel nog steeds in discussie met de organisatie omdat er met de uitslag iets niet in orde is...ik kwam binnen als 4de vrouw maar op de uitslag als 5de....nummer 4 heeft geen tussentijden en lief de andere jaren ook mee maar deed er toen een uurtje of 2 langer over...beetje raar!

Wat wel een goeie tip is, en wat ik inmiddels als een tijd doe:
De week voor een ultra afstand smeer ik elke dag met de Bes-T Endurance crème. Niet enkel als ik ga  lopen maar in de ochtend en in de avond. Ik ben dat in overleg met Nico van Bes-T eens gaan proberen en ik merk dat het zeker wat oplevert. Geen zware benen tijdens het lopen en geen last van verzuring. Inmiddels hebben een aantal sporters uit andere sporten het ook al eens geprobeerd en hadden er ook een goed gevoel bij. Na het lopen is de Recovery natuurlijk zalig, en zorgt voor een beter herstel. Sinds kort is Bes-t ook te krijgen via Esther Devilee, online te bestellen zelfs:
www.weruntogether.nl

Daarnaast ga ik nu voor Nico ook de volgende producten eens testen, het is nieuw in hun assortiment maar niet onbekend onder trailrunners. Regelmatig zie ik mooi gestreepte benen en kuiten voorbij schieten. Nu gaat niet iedereen naar de fysio of masseur maar daar is een oplossing voor.
Deze strenght tape is verkrijgbaar in kant en klare vorm, incl. route beschrijving hoe je het op je lichaam moet plakken. Zelfs mij is het gelukt, dus dat zegt genoeg. Meer weten? Bij Run2Day in Eindhoven zijn ze te koop, te bezichtigen en meer info te verkrijgen!

De week na de Reinsteig toen de spierpijn weg was ben ik naar Bergschenhoek geweest voor wat hoogte meters te maken. Daar met een leuk groepjeeen trail clinic gegeven en toen met Jan en Nils een mooie klim tocht over de bergsche heuvels gemaakt. Ging me eigenlijk te makkelijk af, wilde niet teveel lopen zou wat rustig aan doen. Dus dan maar kort en veel hoogte meters proberen te maken. Vreemd om tussen al dat platte land in die omgeving daar een stukje groen met berg te vinden. Ik herkende enkele stukjes van de Night trail maar moet zeggen dat het lopen overdag zeker wat toevoegt want de uitzichten zijn de moeite waard.

Maar er moet meer gebeuren natuurlijk zeker na een weekje rustig aan. Ik besluit Bart Eigenhuis eens te contacten of hij met me mee wil de Krijtlandroute lopen. Stond al op de verlanglijst en wat betreft kilometers en klim gehalte lijkt het me wel een mooie. Bart is gelijk in de stemming dus hoppa we hebben een date. Vrijdag 30 mei op naar Maastricht, route in de Suunto (allebei zodat we niet verkeerd kunnen lopen!), Tas gevuld met eten en drinken. Weer gaat goed zijn dus korte broek en t-shirt moet goed zijn. We hebben er allebei super zin in, ook Bart heeft de nodig kilometers gemaakt laatste tijd met marathon de Sable en heeft de Lavaredo op programma staan binnenkort.
We vertrekken en maken de eerste kilometers over het asfalt door de stad van Maastricht. Zodra we van de weg af gaan lopen we ook direct fout...belooft nog wat. Blijkbaar zijn er wat wegen bijgekomen sinds de route is gemaakt op de GPS. Geen probleem deze 2 oude scouts vinden moeiteloos de route terug!  De planning voor vandaag is enkel lopen, geen doel of tijd. Rustig tempo en vooral gnieten van het Limburgs schoon. Mijn persoonlijk doel is om deze keer extra aandacht aan het eten en drinken te besteden. Ik probeer dus ook echt regelmatig te drinken.
Herbalife Prolong in de camelbag en in de bidon (je kent ze wel die slappe tube van salamon!) Herbalife Hydrate.

Heb daarnaast gelletjes mee wat repen. Nu ben ik nog steeds niet helemaal overtuigt van de gelletjes op lange afstanden. Ik krijg ze op een bepaald moment echt niet meer weg en eet dus niet meer.
Bart bied oplossing met koeken...hij heeft ze tijden MDS gebruikt en was tevreden. Zoals het hoort deelt deze gentlemen zijn koekjes met zijn trail gezelschap.

Dit gaat goed en smaakt prima, dus plan is regelmatig eten en drinken zeker om het uur wat eten!
Het scheelt dat we samen lopen en ik het eet patroon van Bart wat bij kan houden. Het weer is prima en zelfs warm in de loop van de dag. Gelukkig komen we steeds door de super mooi dorpjes waar we proberen niet te zwichten voor een terrasje met een biertjes maar netjes de camelbag vullen met water en er sportdrank bij kieperen!
De route is echt een aanrader, erg afwisselend en geweldige uitzichten. Het is toch een aardig eindje klimmen om uiteindelijk bij het hoogste punt aan te komen. Trots op de foto en de dame mensen op het terras die vol verbazing naar ons kijken omdat we al op de helft zijn en er nog maar een 45 km hoeven te maken...tja kan ook niet verwachten dat mensen dat altijd begrijpen.

We vervolgen de route en proberen tijdens het babbelen af en toe ook op de suunto te kijken, blijkt niet mee te vallen en in ons enthousiasme lopen we dus ook regelmatig fout. Ook zijn we hier en daar echt van de route af geweest. Hoe het komt geen idee, maar was zeker de moeite waard. Zelfs achtervolgt door een kudde stieren terwijl Bart druk zwaaiend met zijn tak de beesten bij me weg hield! Gelukkig ook nog even de weg terug zoeken dwars door een brandnetel veld...erg prettig altijd en na wat klim werk over het prikkeldraad dan toch weer op route! Och mijn dag kan niet meer stuk alleen mijn knietjes nog omdat ik een vogel aan wil wijzen en daarbij vergeet mijn voeten ook nog op te tillen. Om de kilometers nog wat op te voeren worden we omgeleid omdat er een schiet oefening is en we er echt niet door mogen. Extra lusje dus om het veld heen en weer terug omhoog. Bart begint het wat lastig te krijgen en ik besluit effe op te houden met kwebbelen en hem met rust te laten. Ik loop in mijn eigen tempo omhoog en wacht tot hij weer bij is. Bart hersteld dan ook snel. Het eten gaat nog steeds goed en ik drink veel en regelmatig.

De laatste kilometers zijn in zicht en ja die zijn natuurlijk altijd het langst. Ik voel me nog steeds prima en niet echt moe. Klimmen gaat me nog steeds makkelijk en ook het naar beneden storten.
De Schoenen van Tecnica bevallen me dus ook prima. Dit is de 3de echte lange trail die ik ermee loop. Geen blaren, of zere voetjes dus deze gaan zeker in de tas naar de Tor de Geants! De Suunto geeft aan dat de beloofde 89,3 km volbracht zijn maar dat we er nog niet zijn..tja krijg je ervan als je niet oplet. We houden moet en tanken nog wat vocht bij in een plaatselijk volkskroeg. Nog een mooi klimmetje en in de verte ligt maastricht dus zover kan het niet zijn. Het is leuk om deze route met Bart te lopen en zijn verhalen te horen van MDS, zeker veel respect voor wat hij en de andere trailers daar gedaan hebben. De dag is voor mij voorbij gevlogen en de kilometers gingen vanzelf. Natuurlijk ben je blij als je er bent en eindelijk op het terras kan zitten met een wel verdient biertje....Het was een top dag, ruim 93,3 km en de nodige hoogtemeters. Veel geleerd vandaag en trots op mezelf dat ik eens goed gegeten en gedronken heb tijdens het lopen. Heb nu wel echt nog geen trek (tja biertje ging er wel erg makkelijk in natuurlijk!) Tijd om naar huis te gaan en terug te kijken op een geweldige dag en perfecte training...en Bart nogmaals bedankt!

En de dag erna...geen last dus pak het trainen weer op met ook op meer dagen jezelf belasten.
Half uur bergop op de crosstrainer, half uur bergop op de spinnig fiets, half uur core stability en
rondje door de Lommelse Sahara met de hond....Voelt goed, merkwaardig veel energie en geen last.
Toch even nog aan het werk en dan met mijn dochter op pad....ultra winkelen en inkopen doen voor mijn nieuwe aanwinst...OREO! een lief klein katje van 8 weken!

Zondagmorgen optijd op want wil vandaag nog 30 km lopen in een voor mij redelijk rustig tempo, tussen de 11 en 12 per uur. Ik ga de route voor de trail training uitzetten. Ik slinger door de lommelse bossen en kijk af en toe op de Suunto om de kilometers bij te houden. Blijft lastig om op deze mooi uitdagende paden onder de 12 per uur te blijven. Het is zalig weer zonnetje schijnt. Ik heb mezelf beloofd om ook nu genoeg te drinken. Ik stop halverwege bij De Lossing om mijn bidon te vullen en vervolg mijn pad. Tot grote ergernis van de MTB-ers die een toertocht hebben en het hele parcours rondom Lommel en omstreken hebben opgeëist. Ik hup regelmatig nog net optijd de bosjes in om bijna door ervaringen te vermijden. Ik wordt ook meerdere malen minder vriendelijk verzocht om ergens anders te gaan joggen....hahahaha! Maar mag de pret niet drukken en na 30 km stort ik mezelf thuis op de tuinstoel met een bakkie kwark en een grote kop koffie. Genoeg kilometers deze week..denk dat ik over de 200 zit inmiddels. Als je dan ook nog eens bedenk dat ik het ook nog leuk heb gehad ...en nog steeds geen last heb of extreem moe...moet het toch goed zijn wat betreft de huidige conditie.

Tijdens mijn geniet momentje zie ik op Facebook de berichten voorbij komen van de geweldig prestatie van Leonie. Ze loop de 100km en dat doet ze goed, een nieuw NL record. Had verwacht dat ze het zou gaan doen en zeker dat ze het zou kunnen. Kijk met respect naar haar reputatie, ik zal nooit een wegloper worden dat weet ik zeker. Het bos en trailpaden hebben meer mijn passie. Vind het daarom nog knapper dat je 100 km in rondjes kunt lopen, het herhalen van steeds hetzelfde zou voor mij echt een ramp zijn. Jammer dat het voor Leonie niet erkend wordt maar weet zeker dat ze het nog maals gaat doen en dan met de juiste voorbereiding! Leonie nogmaals ...Super gedaan je bent een kanjer!

Dit was het dan weer, komende week pak ik de draad gewoon weer op met lopen en ga plannen maken voor een klim en klauter dag in de Ardennen met team Scarabee. Spullen testen zodat ik met de juiste spullen op weg kan naar de Eiger, Ultravasan en Tor de Geants. Daarnaast mezelf druk bezig houden met de routes van de TDG te besturderen. Planning maken hoe ik het ga indelen.....en tis toch best wel een eindje....en toch best wel hoog....maar wel super mooi!

Tot snel, Whoop Whoop!

Spring is in the air....

Na bakken met regen en paden vol met modder eindelijk weer eens zon. Het gevoel van de zon op mijn huid en de warmte geeft zoveel energie. Het hele bos komt tot leven, vogels druk in de weer met het bouwen van nestjes, alles kleurt weer mooi vers groen. Tijd voor nieuwe uitdagingen en nieuwe trails te ontdekken.
Laatste blog was in april dus inmiddels als weer veel gedaan en veel gebeurd. Als voorbereiding op alle mooie geplande ultra trails komend jaar moet er veel gelopen worden. Veel kilometers in de beentjes houden is nummer 1 daarnaast natuurlijk zoveel mogelijk omstandigheden zien te vinden om te lopen. In de ochtend, middag, avond, regen, zon, wind...altijd een mooi moment om te gaan.
Samen met Ingrid Peperkamp ben ik op een mooie zaterdag richting Ardennen gereden om een trainingsrondje van 40 km te gaan maken met flink wat hoogte meters. Op naar Verviers. Op internet een MTB route gezocht zodat Ingrid kan fietsen en ik lopen. Ga vandaag ook eens wat proberen om met stokken te lopen. Normaal loop ik zonder omdat ik de hele weg ruzie heb met die dingen. Berg op vergeet ik ze te gebruiken en berg af struikel ik zowat over die dingen. Ik weet dat ik met oog op Tor de Geants ze zeker goed zal moeten gebruiken. In overleg met Scarabee wat verschillende modellen mee gekregen. We vertrekken vanaf station in Verviers en volgen de Suunto en vinden als snel de MTB bordjes. Enkel de `Suunto geeft een alternatief aan en dus laten we al snel de bordjes achter ons. De MTB die dit parcour op internet heeft gezet blijkt wel een erg goede fietser te zijn. Het parcour blijkt er technisch en vooral erg steil te zijn. Voor mij natuurlijk een prima training voor Ingrid ietskes minder leuk! Zoals gezegd de stokken in de aanslag en klimmen, blijkt toch moeilijk voor mij om dat ritme met die stokken te pakken te krijgen en sowieso om ze ergens neer te prikken zonder mezelf te raken. Ook lastig ....waar laat ik ze zo snel als ik bergaf ga! De route is erg afwisselend maar vooral erg veel klimmen en hoe! Boomwortels, keien, slootjes en bruggetjes kortom niet echt te doen met de fiets, zoals het hoort als je met mij op pad gaat loop ik graag eens verkeerd en probeer ik via een smal paadjes terug op de route te komen. Ingrid heeft hier een mooie alternatieve klim training voor mij van gemaakt: ik met de MTB ploegend omhoog en Ingrid met de stokken erachteraan. Het is erg mooi weer en warmer dan verwacht dus al snel zijn de bidons leeg. We tanken alles weer bij bij een mooie villa in het bos en vervolgen de route. Het leuke van zo'n dagje is dat je alle tijd kan nemen en genieten van de omgeving, bijkletsen, plannen maken en vooral veel lachten! Na ruim 40 km en de nodige hoogte meters is het station weer in zicht. Heerlijk gelopen, ben nog niet overtuigd van de stokken wel van mijn schoenen. Vandaag de eerste lange duurloop met hoogtemeters gemaakt op de Technica's.

In samenwerking met TCK die er natuurlijk voor zorgt dat we naar de Tor de Geants gaan, ben ik deze schoen aan het testen. De Tecnica TRS. Had er al flink wat kilometers mee gelopen maar niet zoveel geklommen als hier in Verviers. Ze lopen zalig, vooral bergaf blijkt de beloofde technologie zijn nut te bewijzen. Door de dikkere zool geen lasten van scherpe stenen en toch blijft het contact en feeling met de ondergrond goed.
De schoen is wat breder waardoor je voorvoet wat meer ruimte heeft. In mijn geval met wat bredere voeten is dat zalig. Ik ga nog wel een half maatje kleiner testen omdat de maatvoering wat anders is dan bij Salamon. Normaal loop ik altijd op Salamon wat me overigens super bevalt. Voor de modder en bospaden natuurlijk de speedcros en voor de wat ruigere paden verkies ik de S-lab. 

Zoals ik in het vorige blog aangaf was het plan om naar Belves te gaan voor een 100km op de weg. Dus op naar het mooie frankrijk. Op uitnodiging van Vera Pauw en Bert van Lingen met Ingrid naar Belves waar we hartelijk ontvangen werden. Geweldig omgeving met veel groen, mooie heuvels, pitoreske kleine franse dorpjes en lekker eten!
Zoals je kunt verwachten met 2 bondscoaches (uit het voetbal!) draait alles om de sport en de voorbereiding. Er moet veel en gezond gegeten worden, met regelmaat en vooral niet teveel gesport worden. Ik ben niet te houden als ik de omgeving zie en pak elke kans om te wandelen, lopen of te fietsen. Ik ben hier voor een 100km op de weg maar de trail en wandelpaden hier zijn meer dan geweldig en zeker een aanrader! Er worden hier ook flink wat trails georganiseerd die bij ons nog erg onbekend zijn.
Samen met Bert spreken we de dag van de wedstrijd door en rijden we het rondje met de auto. Verdwalen zal hier zeker niet lukken alles staat super aangegeven en om de 5 km een post. Het parcour is absoluut niet vlak, veel klimmetjes. Kort, lang en hier en daar echt wel een pittige. Ik heb zoals gewoonlijk geen plan, geen schema, geen idee hoe ik dit ga doen.
Ik heb laatste tijd af en toe op de weg gelopen en in overleg met Esther Devilee de Hoka schoenen getest. Dat liep super dus ga die hier dan ook gebruiken. Net voor vertrek bij Scarbee een mooi setje team kleding van Salamon op mogen halen. In racing Red moet het dan gaan gebeuren. 

De inschrijving verloopt niet helemaal super omdat ik geen verklaring van een sportarts bij de hand heb, gelukkig wel super coach Vera bij die via contacten bij de KNVB een verklaring regelt bij een arts waar ik eerder eens ben geweest...ik spreek geen woord frans, Vera gelukkig wel en na veel op en neer gebel en geren weet iedereen wie we zijn en kan ik blij naar huis met startnummer. De dag van de wedstrijd is Belves compleet in feest stemming. Lijkt wel of iedereen uit de buurt als vrijwilliger werkt, Het centrum is een mierenest van lopers. We drinken een koffie in de stamkroeg en ik wil weg, ik wil lopen heb er zin in. Bij de start probeer ik wat vooraan te gaan staan, er zijn ruim 600 deelnemers. Er wordt afgeteld en we gaan...mooi rondjes door het centrum waar ik Vera, Bert en Ingrid nog zie staan juichen, vervolgens 5 kilometer berg af richting Dordogne waar Vera klaar zal staan om met me mee te fietsen. Bert heeft een fiets in orde gemaakt met een lading bidons waar we de hele nationale ploeg mee kunnen voorzien van sportdrank. Ik hoef geen rugzak mee want Vera is compleet voorzien van gelletjes en reepjes voor ondeweg. Al snel blijk ik op te vallen bij mensen van de organisatie, komt misschien door het racing red truitje wat over mijn startnummer zit? Nee ik blijk vooraan te lopen bij de dames en mijn snelheid valt op. Er komt een auto met tijdregistratie voor me rijden en vanaf nu wordt er om de 5 km driftig getimed door de wedstrijdleider. Vera praat wat met de wedstrijd leiding en blijkt dat ze vanaf nu mij niets meer aan mag geven onderweg. Drinken moet ik zelf uit het kratje zien te hengelen en een reep of gelletje mag enkel op de aangewezen plekken bij de posten. Prima ik heb niet veel nodig. Ik geniet van de omgeving, heb mijn Ipod aangezet om een beetje de aandacht van de tijdregistratie auto voor me af te leiden. Het weer is nu nog prima. Onderweg staan veel mensen en vooral rondom te posten is het gezellig en druk. Bert en Ingrid rijden met het busje de route af en al snel zie ik een zeer enthousiast Bert en Ingrid springend langs de kant. Het Beter Best Bert Team is compleet met gele Tshirts en spandoek! Geweldig wat is dit leuk. Inmiddels zijn we flink eind onderweg, ik voel me goed en loop zalig. Hou me niet bezig met de tijd of tempo maar concentreer me op de omgeving en loop van post naar post. Dan komt de organisatie melde bij Vera dat de Marathon afstand in aankomst is en dat dit een officiële meting zal zijn...ok prima.Ik zie mijn tijd in een flits en besef dat dit wel erg hard gaat, 3uur 20 min als ik het goed heb gezien. Vera is erg zorgzaam en je merkt dat ze een top coach is, niet teveel vragen en niet teveel zeuren. Moedigt me wel aan om regelmatig te drinken en eten maar dat gaat me niet zo goed af.
Als snel naderen we het 50 km punt. De organisatie meld dat mijn startnummer goed zichtbaar moet zijn, Vera mag niet mee fietsen over het meet punt....pffff lijkt net echt zo!
Ik loop naar beneden en duik een mensen massa in, iedereen roept, klapt, fluit en tussen al die mensen zie ik een juichende Ingrid en Bert! Mijn tijd op het 50 km punt is snel...als ik het goed heb ergens net over de 4 uur. Ik wil me er niet teveel mee bezig houden ben tenslotte pas op de helft! Na de 50 km komt een steil stuk wat flink wat kracht kost, wel mooi en we komen langs mooie kastelen. De weg slingert en gaat veel op en af. Inmiddels is het weer aan het veranderen, het begint te regenen. Voor Vera niet echt fijn natuurlijk voor mij nu nog geen probleem. Onderweg krijg ik van een oude man een bosje bloemen omdat ik vooraan loop, hahaha wat een lol! De bloemen krijge een mooi plekjes tussen de bidons. Rond de 70 km krijg ik steeds meer last van mijn buik. Krampen in mijn darmen, dus besluit maar eens de bosjes in te duiken. Vera voelt zicht hier wat ongemakkelijk bij tja dat doen die voetbalvrouwen natuurlijk niet langs de weg! Ik ga een kilometer wandelen en probeer de krampen zo wat weg te lopen. Ik moet eten dat weet ik en Vera probeert en nog een reepje in te krijgen. Alles staat tegen op dit moment zelfs water smaakt niet. Ik stap flink door en na ruim een kilometer pak mijn oude tempo weer op. Het gaat redelijk en de wedstrijd organisatie was al ongerust bij Vera komen polsen wat er aan de hand was, en of ik hulp nodig had. Gelukkig begreep Vera dat ik niets nodig had en vooral geen lieve woordjes. Laat haar maar....ze lost het zelf op had Vera gezegt.....precies zoals ik dat ook van plan was. Inmiddels is het flink gaan regenen en gelukkig heb ik een passende ~Racing Red Salamon jas gekregen die regen en wind bestendig is. Bert wordt geïnformeerd en staat even later klaar met de jas langs de kant. Ik blijf stevig door stappen en geniet gelukkig nog steeds van de omgeving. Probeer niet aan de krampen te denken en weer dat ik bijna bij de brug over de Dordogne moet zijn. 

Bij het 90 km punt moet ik toch nog even wandelen, de krampen komen heftig terug.....mopperend tegen mezelf en briesend stamp ik een kilometer weg en zeg tegen Vera dat ik desnoods kruipend naar de finish ga...maar ik zal er komen.
Bij de rotonde ga ik weer lopen en weet dat ik nu ruim 5 kilometer flink omhoog moet klimmen maar dan ben ik er! De auto met de registratie komt bij me rijden en moedigt me aan, Vera spurt naar boven richting finish om me daar op te wachten. Verstand op nul niet naar boven kijken en gewoon lopen. Ik hoor de muziek, zie de drukte en zie Ingrid, Vera en Bert staan......ik ben er en wat een tijd 8,30,34.....Binnen als eerste vrouw, 6de overall en wat later blijkt een nieuw nederlands record! 

Ik val bij Bert in de armen en begin te bibberen, ik ben koud en compleet leeg. Ik wil effe liggen en opwarmen met veel thee met suiker en warme deken. Wat een dag.....nooit gedacht dat ik dit zou kunnen en zeker nooit gedacht dat het ook nog in deze tijd zou kunnen doen. Als snel knap ik op en heb zin in koffie, chocomelk en warme kleding. Ik wordt uiteraard verwacht bij de prijsuitreiking dus tot die tijd terug naar de stamkroeg. Daar een geweldig ontvangst door de plaatselijke bevolking, hahaha Smilleke is bekend in Belves! De prijsuitreiking gebeurd met een berg formaliteiten en praatjes, ik versta er niets van maar geniet er toch zeker effe van, maar wil eigenlijk gewoon graag naar huis, in bad en een pizza en een fles goede franse wijn van Bert!
In de loop van de avond komt er een storm van berichten mbt het Nederlands record. Marc van Dijk is samen met Ingrid aan het onderzoeken hoe dat vastgelegd moet worden. Voor mij hoeft het in eerste instantie niet, maar goed ze hebben gelijk ik moet het vastleggen!
De volgende dag stuiter ik van de energie, wil bewegen dus hoppa wandelen dan maar. Onderweg naar de markt wordt ik 2 x herkend en gefeliciteerd, 12 kilometer verder op de markt regelmatig herkend en aangesproken....wow ben dus echt bekend geworden hier.
Ik heb geen last van het lopen en besluit in de middag met ingrid nog een stukje te gaan loslopen, voelt goed. Ik merk wel dat ik veel honger heb, er moet dus een inhaal race komen met eten. Gelukkig beschikt het huis van Bert en Vera over een geweldige keuken en we leven ons daar dan ook goed in uit. Maandag vlieg ik terug nadat  ik bij de organisatie de nodige papieren heb laten tekenen voor de atletiek unie. In Rotterdam moet ik nog effe in het potje piesen voor de doping controle, blijkt nog niet zo makkelijk en eenvoudig maar goed....het is voor elkaar nu alles opsturen en afwachten of het officieel kan worden!
Wat een avontuur en wat een reacties van mensen, zo'n leuk en lieve berichtjes van mensen dat had ik niet verwacht en dat doet me toch echt wel wat. Dus nogmaals allemaal super bedankt!
De route nog eens bekijken; hier mijn Movescount link!

http://www.movescount.com/nl/moves/move30533634

En dan ben je weer thuis, en pak je gewoon de draad weer op. Werken gaat ook gewoon door. Met Impulse Creatief Denkwerk hebben we echt altijd wel wat te doen en na een paar dagen weg meteen beginnen met een ontplofte mailbox. Om wat uit te lopen maakte ik gebruik van het feit dat ik nog wat klein spul weg moest brengen. Rugzakje op en in draf opweg naar klanten in de buurt. Mijn benen voelen merkwaardig bijzonder goed, ben alleen wel moe en veel honger. Kwestie van bij eten en bij slapen.
In overleg met Scarabee beloof ik om bij de Koning van Spanje trail wat te komen helpen eenmaal daar besluit ik om toch te lopen  ....eerst de korte afstand, dan toch wat meer en uiteindelijk toch een start bewijs voor de 34km in de pocket. (nummer 9 van Bert!!) Ik beloof dat ik achteraan start en rustig aan ga doen. 

Heb hier al veel gelopen maar nog nooit de trail zelf. Het is een enorme en gezellige drukte en veel bekende trail gezichten. Ik start zoals gezegd achteraan en kom in de meute terecht.
Ik hobbel de eerste kilometers nog wat aan maar kan de verleiding dan toch niet weerstaan om wat gas bij te geven om wat uit de drukte te komen. Ik loop veel bekende gezichten voorbij en maak hier en daar een praatje. Gezellig is het zeker en ik geniet van de omgeving en het mooie parcour. Ik hou me wel wat in want wil niets forceren zeker met de Reinsteig over 2 weken op het programma. Het is zalig weer, de zon schijnt en voor ik het weet sta ik weer bij de finish...heerlijk gelopen, dus mooie trainingsrondje geweest. Ik kleed me snel om om nog wat te helpen bij Scarabee in de tent. Leuk om mensen zo te helpen en te adviseren.



Volgende trail is de Reinsteig waar ik best wel zin in heb, enkel er tegenop zie vanwege de enorme berg deelnemers. Bij de vrouwen zie ik bijna allemaal duitse berggeiten staan uit de regio. Ben nog nooit in die omgeving geweest en van veel gehoord dat het mooi is maar best pittig. De hoogte profielen geven de schijn aan dat de eerste 25 km klimmen is en dan zouden we het ergste gehad hebben....Op naar Duistland! Maar eest langs Scarabee waar ik met Pepijn heb afgesproken om wat kleding op te pikken om te testen voor Tor de Geants. Een pracht setje X-bionic. Broekje, BH, Shirt en Vest. Ik ga dit niet dragen op de Trial (enkel de BH) maar de weken erna driftig testen. Wil je meer weten of X-Bionic ?
binnenkort meer info en test blog over de kleding, voor de dames alvast: De BH is perfect!!
Naadloos, prima draagcomfort!
Ik ga samen met Ingrid die mij onderweg gaat volgen, wel fijn dat ik niet alleen hoef te gaan en dat er iemand op me past. Bovendien erg gezellig! Startnummer open halen en naar ons appartement lekker happie eten en dan vroeg naar bed. Om 4 uur gaat de wekker voor een ontbijtje, snel omkleden en op naar de startplek. Het is een drukte maar wat wil je met zoveel lopers. En zoveel verschillende lopers....De sfeer in 1 woord: Echte Duitse Gezelligheid.

Ik sta maar op en neer te wippen heb het koud en wil weg, ik wil lopen weg uit de drukte.
Eenmaal op pad gaat het direkt berg op en dat blijft het voorlopig ook wel doen. Al naar een paar kilometer wordt het veld dunner en is er meer ruimte. Ik heb nog geen idee waar ik loop. ik heb een duitse dame ingehaald die me vervolgend bergop hijgend en kuchend voorbij komt. Bij de 3 de post (er zijn er slecht 13!!!!) staat Ingrid te zwaaien en in de aanslag met het fototoestel. Ik haal de hijgende duitse dame effe in en vervolg mijn eigen tempo. 

De omgeving is geweldig. Alleen maar groen, groen en groener, weinig asfalt. Wel veel brede bospaden en af en toe een single track. Na 25 dacht ik dat het klimmen minder zou worden maar niets is minder waar we klimmen vrolijk verder. Hier en daar een kleine afdaling maar dan weer omhoog. Ik wil graag blijven lopen en probeer dat ook zoveel mogelijk te doen.
Telkens zie ik bij de post een blauw jasje zwaaien...Ingrid volgt de route en het is leuk een bekend gezicht te zien! We zitten best hoog en lopen regelmatig in de mist, de temperatuur is prima om te lopen en zeker voor het klimwerk! De kilometers vliegen werkelijk voorbij en ik geniet van de vergezichten. Veel toeschouwers langs de route de je aanmoedigen en enthousiast roepen dat ik 4 de vrouw loop. Ik vind het prima ik geniet en loop heerlijk.
Rond de 60 km is het hoogste punt bereikt en ik verwacht nu toch echt bergaf te gaan. Begint de vermoeidheid wel wat te voelen (ook de kilometers van Belves en koning van Spanje misschien!?) Ik neem een gelletje en probeer genoeg te drinken deze keer. 

Tussen de 65 en 70 krijgen we nog een lekker lang stuk klimmen aangeboden en ik zie een aantal mannen om me heen afhaken en tegen spruttelen. Ik haal hier dan ook nog veel mannelijk schoon in....weet niet of ze daar blij van zijn geworden. Volgens de bordjes van de organisatie zijn we de 72 echt gepasseerd maar ik zie geen finish...wel veel wandelaars en toeschouwers. Zou er dan toch echt moeten zijn....nog 1 bocht en bij 73,3 km is de finish, mijn god wat kan 1,3 km lang zijn! Ik finish als 4e dame en ben erg tevreden, niet gedacht bij de eerste 10 te kunnen zitten. Ik wordt door veel mannen gefeliciteerd en handjes schudden en bedanken me zelfs voor het hazen, tja dat had ik dus niet in de gaten!

http://www.movescount.com/nl/moves/move31811691

Ik ga op zoek naar de vrolijk zwaaiende coach Ingrid en ik wil COLA! Het is een mega drukte en we besluiten het Shirt en Medaille op te halen en de auto te gaan zoeken. Ingrid loopt effe lekker verkeerd opzoek naar de auto zodat ik nog wat uit kan lopen (lees bergop kan waggelen). Wat een mooie trail, of natuurmarathon. Zeker de moeite waard, super organisatie en geweldige sfeer. Beetje druk maar ach eenmaal op weg merk je daar weinig van. We rijden naar huis en ik krijg steeds meer last van mijn benen, 4 uur zitten na 6 en een half uur lopen is niet handig. Ik wiebel wat op en neer en weet zeker dat ik dat morgen ga voelen.
Het blog voor deze keer ga ik afsluiten is al veel te lang geworden, maar er is zoveel te vertellen en nog zoveel te melden. Komende weken ga ik lopen met doel gericht op de Eiger. De volgende mooie uitdaging. Ik ga daarnaast veel spullen testen voor Tor de Geants.
Wat neem ik mee, wat ga ik dragen, hoe ga ik het aanpakken? Ik probeer jullie op de hoogte te houden enne.....misschien zie ik je ergens onderweg op een mooi bospad!

Whoop Whoop!