Berg op & Berg af....

Berg op & af....

Mooie start voor een blog na een overweldigende ervaring op,de Eiger ultra trail. Zoals vele Nederlanders vertrokken naar grindelwald voor een pracht race. Onderweg nog effe tussenstop.ivm klap band, gelukkig zoonlief bij voor de snelle pitstop/wissel. 

Terwijl Ingrid en ik zoals 2 vrouwen het horen te doen, stonden toe te kijken met de vochtige doekjes klaar om de handjes te wassen. Na wat weken van voorbereiden en vechten met de nieuwe Leki stokken eindelijk in de bergen. Ik heb er zin in, aangekomen bij het hotel met zoals alle andere honderden traliënde facebookers uitzicht op die berg, ben ik niet te houden. Na 9 uur auto,wil.ik lopen, coach Ingrid zegt wandelen en ik vind alles goed als ik maar weg kan...bewegen! Het is hier prachtig en overweldigend, zonnetje erbij en goed gezelschap.

Ik weet dat dez trail een bevestiging moet worden voor de TDG. Er is in mijn privé leven eea aan de hand geweest waardoor de mentale kracht niet ok is. Fysiek gaat het goed, ben sterk en geen klachten. Het verloop van de trail zal me doen besluiten of ik er klaar voor ben. Na een rustdag op vrijdag met het gebruikelijke startnummer ophalen, trailvriendjes zien, rusten, eten, wandelen, tas 100 x checken is mijn geduld op....ik wil starten!!

steun en toeverlaat voor tijden en na...

Een natuurlijke onrustige drang...wachten is niet mijn sterkste kant. Niet geslapen sta ik om 3 uur te stuiteren bij het ontbijt, koffie erin boterham met honing en nog meer koffie. Op naar de start. Het is er druk en al snel tref ik diverse Nederlanders. Iedereen is er klaar voor en na het geweldige eiger lied( kan zo naar het songfestival!) is het gaan....

Als ik na de eerste klim net voor het bos achterom kijk zie ik een lint van lampjes.'.yes ben op pad! Bedoeling is rustig te lopen, langzaam tempo en proberen te verdelen. Benen voelen goed, kop niet...mentaal gaat het niet op! Ik merk na de eerste klim dat een week vol stres, weinig slaap en te weinig eten geen top voorbereiding zijn op een ultra in de bergen. De eerste lange klim is wel gelijk een topper, langzaam begint de dag en de zo’n komt achter de bergen uit. 

Lampjes in de rugzak, de temp. Is nu al hoog dus bij de 1^ste post gelijk drinken en de tubes bijvullen met koud water. De eerste afdaling lig ik direct op mijn snuffelt, niet geconcentreerd op het pad struikel ik regelmatig over mijn eigen benen en stokken. Ik probeer me wat te focussen maar de gedachten dwalen steeds af. Het dalen is zoals het klimmen, lang en pittig weinig rust momentjes op de route. Bij Bort een sanitaire stop bij het station van de skilift. Vanaf hier een flinke pittige lange klim naar de Faulhorn , tevens hoogste punt van de trail. Ik geniet van het klimmen de repeterende cadans van benen en stokken, de verse berg lucht en de geweldige omgeving. Geloof het of niet ik mis daardoor wel een lintje gelukkig op tijd en dus geen kilometers extra. Moet echt beter op letten  dus probeer mezelf weer te focussen op de route. Op het hoogste punt staan Ingrid en Jasper, leuk om ze te zien en hun enthousiasme doet me goed. Vanaf hier een lange technische afdaling had ik door gekregen...ok let’s go... Bij het dalen  valt voor mij technisch nog veel te leren. Als ik me wat laat gaan ,ga ik op mijn snufferd en waggel ongecontroleerd over de rotsen en stenen, na de 3^de valpartij ben ik er klaar mee. Rem erop en gewoon rustig naar beneden dan maar.

 Het is warm en de zo’n brand inmiddels goed. Ik vergeet te eten en merk dat ik wat licht in mijn hoofd begin te worden. Ik neem een gelletje en een halve reep van mulbar. Smaken doet het niet maar het moet, ik drink wat en beloof mezelf vanaf nu elk uur wat te eten. Bij schinnige platte een gemeen stukkie omhoog en dan een geworstel over bospaden ( die hier en daar verdacht smal zijn langs de afgrond) naar beneden. Wel een erg mooi stuk met hier en daar een bergwatertje voor wat afkoeling.

Aangekomen in burglauren zie ik gelukkig Jasper en Ingrid staan, goed om ze te zien! Jasper is mega trots en Ingrid mega zorgzaam. Camelbag af en bijvullen,met h3pro, toiletstop, gelletje en weg wil ik.  Na een paar honderd meter kom ik erachter dat ik mijn stoken vergeten ben....tja beginners foutje. Kan hier niet zonder berg op dus terug. Ik vervolg mijn weg op naar de volgende lange klim die vanasfalt overgaat in bospaden. Op naar mannlichen waar je als,je uit het bos komt de ski lift ziet liggen boven op de top. Een lang slingerpad omhoog langs de sneeuwbarricades brengt ons langzaam dichterbij. 

De benen branden en zo ook de zon en het om het uur eten verhaal gaat behoorlijk mis en het drinken gaat ook niet naar behoren. Voel me niet helemaal fit, gelukkig werken de benen gewoon goed en kan ik nog genieten van de omgeving. Onderweg help ik een dame (wandelaar) die flink is gevallen overeind en trakteer haar op een slokje water en een koek. Het gaat wel zegt ze en ik klim de laatste kilometer omhoog. Boven is er altijd een beloning in de bergen en nu ook.'.wat een uitzicht!    Bij de post wordt me meerdere malen gevraagd of het goed gaat, zou ik er dan zo beroerd uit zien? Ik heb geen zin om mijn rugzak af te doen om wat sportdrank te pakken en een reep. Ik steek een gelletje van de post bij me en eet een sinaasappel, hoppa Haans in beweging. Ik tol wat op mijn benen maar na een paar honderd meter herpak ik mijn pas en gaat het beter. Plots hoor ik Ingrid roepen, nog eenstukje berg op en dan stukje naar beneden en dan ben je Bij het station. Was toch echt een mega groot eind, wel weer erg mooi. Werd nog even aan de kant geduwd door een stier die vind dat hij meer recht had op het pad. Ik begin te dalen en doordat ik mijn camelbag niet heb bijgevuld is deze ne echt leeg. Gelukkig 2 soft bidons bijndie ik vul met berg water. Stomme fout natuurlijk, ik neem het gelletje war ik heb meegenomen van de post. Een mega zoet/zoute gel die ik met moeite weg probeer te spoelen...hmmm geen culiniair hoogstandje dit!

Het station komt langzaam dichterbij en ik loop naar binnen, een vriendelijke dame vangt me op als ik wederom bijna van de trap af struikel. Ze vraagt hoe het gaat en of ik iets nodig heb, ik antwoord goed en nee niks nodig. Geen bevredigend antwoord voor deze dame en ze dwingt me te eten en te drinken. Warme bouillon en dat smaakt me voor het eerst van de dag bijzonder goed. Ze helpt me met de Carmel bag te vullen en ik vertrek, Ingrid en Jasper zitten al in de trein maar enkel Nederlandse supporters moedigen me aan...wat was dat effe nodig. In de verte hoor ik de onweer en zie donkere wolken over de berg rollen. Lopen en een beetje tempo erop nu anders heb ik een nat pak. Een mooie klim brengt me stapje voor stapje dichter bij de Eigerwand. Links donkere lucht en regen, rechts zon en het dal naar grindelwald. Inmiddels 80 kilometer op den teller ( hier houdt de suunto er dus mee op...batterij leeg!) en ik begin me,eindelijk een beetje beter te voelen. Mijn bovenbenen branden en het is nog steeds warm. Ik loop door de sneeuw en krijg spontaan het idee om wat sneeuw onder mijn broekspijpjes te stoppen, ik stop mijn buf vol met sneeuw en doe deze om mijn polsen, nog een beetje sneeuw in mijn shirt.'.dat koelt effe lekker af! Ik kijk op en zie iemand van de organisatie staan ( nooit eerder gezien denk,dat hij net zijn camouflage pak uit had gedaan) De man moet vreselijk lachen om mijn afkoel actie en vraagt of verder alles goed let me gaat. Ja hoor ik ben weer op temperatuur en ready for take off! Dit is voor mij het mooiste stuk lopend door stukken sneeuw, gletsjer water en een geweldig uitzicht.

Na wat klauterwerk en trappen een afdaling naar de post, daar probeer ik nog wat te eten, ben er nog lang. Ik loop een stuk over het asfalt en tref een Duitser die op het punt staat om op te geven. Hij is erg moe en zijn voeten doen zeer. Ik spreek hem toe dat hij hier echt enorm spijt van gaat krijgen, biedt hem aan om mee te lopen, hij gaat akkoord en sjouwt achter me aan. Ik probeer het gesprek op een ander onderwerp te krijgen en zijn gedachten wat positiever te krijgen...het lukt en hij pakt mijn tempo plots op! Ook mijn voeten beginnen wat zeer te doen met name met het afdalen. Niet zeuren ben er bijna...langzaam tikken de kilometers weg. Nog 1 lange klim door het bos en tijdens deze klim wordt het langzaam donker. Ik heb geen zin om te stoppen voor mijn koplamp en mijn collega loper al helemaal niet. ( hoor hem vele Duitse vloeken eruit gooien....) Na de nodige val en struikel partijen steken we een brug over met een geweldig uitzicht tussen 2 bergen en een waterval. Eindelijk de beloofde post en ik vlieg op,de cola af, ik heb reuze dorst. Pak mijn koplamp por mijn Duitse collega trailer terug het pad op, de verzorger bij de post beloofd ons nog 1 klim van 250 hm en ongeveer 1 km lang. De laatste loodjes dus kom op niet zeuren nog even genieten en dan ben ik er. Na een lange asfalt afdaling door het dal nog 1x omhoog naar de weg door het centrum. Ik lijk opeens te vliegen, hoor mijn naam roepen vanaf het terras...op naar de finish. Het eerste wat ik zie als ik bij de finish ben is Jasper, met open armen en trotse blik. Wat geweldig, dan kijk ik om me heen en zie een hele berg trail vriendjes staan, speciaal voor mij terug gekomen.... ( zelfs ik ben dan sprakeloos). Ingrid vangt me op, pakt me rugzak en stokken af en geeft me wat te drinken. Ik wil mijn schoenen uit en een biertje!

THE morning afther, vroeg wakker, honger, gedachten op hol. Ingrid en Jasper slapen uit dus ik vertrek naar buiten voor frisse lucht en koffie. Ik voel me redelijk goed weinig last. Wel zijn mijn gedachten op hol, ik moet beslissing nemen. Ik evalueer de trail voor mezelf. Tevreden over het resultaat, ruim 18 uur voor een eerste 101 km ultra trail in de bergen.'.is oké. Had het sneller gekund? Ja waarschijnlijk wel....belangrijk? ...nee dat niet maar weet dat ik veel domme fouten heb gemaakt onderweg die me tijdens de TDG fataal kunnen zijn. De TDG is geen rondje op de berg. Ik ben mentaal niet sterk genoeg op dit moment. Kan me niet focussen op dingen die belangrijk zijn. Ben niet geconcentreerd genoeg...en zo nog meer van dat alles. Ik ga mijn startbewijs voor TDG terug geven. Helaas het was een droom, een geweldige uitdaging maar gezien de omstandigheden niet verantwoord.

Ik  blijf lopen en genieten en de volgende uitdaging zal de ultravasan zijn in Zweden. Geen tijd ingedachten wel hoop ik enorm te kunnen genieten van de omgeving en de overweldigende natuur van Zweden. Hoop dat ik ook mentaal mezelf terug kan vinden, zal lukken maar tijd nodig hebben.

Voor de mensen die dol zijn op technische details en product info:

Gelopen op de Tecnica schoenen, goeie schoen enkel in de sneeuw geen grip

Stokken, eindelijk echt gebruikt. Model van Leki met,een snel klik systeem en super licht ( meer details en info bij Scarabee !!)

Kleding natuurlijk het mooie salamon outfitje, gezien het super weer verder geen andere kleding stukken nodig gehad. Bij de start de sleetse van xbionic gedragen maar tijdens de klim al uitgedaan vanwege de warmte. Wel erg tevreden over de sport bh van xbionic echt een aanrader en ook te krijgen bij scarabee!

Had 2 lampen bij maar uiteindelijk alleen mijn kleine petzl gebruikt omdat ik maar korte tijd in het donker gelopen heb.

Verzorging, Herbalife Prolong in mijn camelbag en aangevuld met H3pro, verder veel te weinig gegeten enkel wat gelletjes van de organisatie en 1 reep ( don’t try this at home, dat more!!) natuurlijk heb ik de dagen van te voren de Bes-t crème gebruikt, de Endurance die ik ook tijdens de race gebruikt heb. Voelde zoals altijd goed, ook de recovery gebruikt na de race. .....

Tot zover het verslag van de Eiger, hoop dat het voor iedereen ook duidelijk is wat mijntot de keuze heeft gebracht om het startbewijs van TDG in te leveren. Daarnaast wil ik iedereen uitnodigen om eens een kijkje te nemen op de site van de Lommel Outdoor Experience, schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte! Natuurlijk zie ik je graag in Lommel bij LOE 2014!

Tot snel en Whoop Whoop...