Berg op & Berg af....

Berg op & af....

Mooie start voor een blog na een overweldigende ervaring op,de Eiger ultra trail. Zoals vele Nederlanders vertrokken naar grindelwald voor een pracht race. Onderweg nog effe tussenstop.ivm klap band, gelukkig zoonlief bij voor de snelle pitstop/wissel. 

Terwijl Ingrid en ik zoals 2 vrouwen het horen te doen, stonden toe te kijken met de vochtige doekjes klaar om de handjes te wassen. Na wat weken van voorbereiden en vechten met de nieuwe Leki stokken eindelijk in de bergen. Ik heb er zin in, aangekomen bij het hotel met zoals alle andere honderden traliënde facebookers uitzicht op die berg, ben ik niet te houden. Na 9 uur auto,wil.ik lopen, coach Ingrid zegt wandelen en ik vind alles goed als ik maar weg kan...bewegen! Het is hier prachtig en overweldigend, zonnetje erbij en goed gezelschap.

Ik weet dat dez trail een bevestiging moet worden voor de TDG. Er is in mijn privé leven eea aan de hand geweest waardoor de mentale kracht niet ok is. Fysiek gaat het goed, ben sterk en geen klachten. Het verloop van de trail zal me doen besluiten of ik er klaar voor ben. Na een rustdag op vrijdag met het gebruikelijke startnummer ophalen, trailvriendjes zien, rusten, eten, wandelen, tas 100 x checken is mijn geduld op....ik wil starten!!

steun en toeverlaat voor tijden en na...

Een natuurlijke onrustige drang...wachten is niet mijn sterkste kant. Niet geslapen sta ik om 3 uur te stuiteren bij het ontbijt, koffie erin boterham met honing en nog meer koffie. Op naar de start. Het is er druk en al snel tref ik diverse Nederlanders. Iedereen is er klaar voor en na het geweldige eiger lied( kan zo naar het songfestival!) is het gaan....

Als ik na de eerste klim net voor het bos achterom kijk zie ik een lint van lampjes.'.yes ben op pad! Bedoeling is rustig te lopen, langzaam tempo en proberen te verdelen. Benen voelen goed, kop niet...mentaal gaat het niet op! Ik merk na de eerste klim dat een week vol stres, weinig slaap en te weinig eten geen top voorbereiding zijn op een ultra in de bergen. De eerste lange klim is wel gelijk een topper, langzaam begint de dag en de zo’n komt achter de bergen uit. 

Lampjes in de rugzak, de temp. Is nu al hoog dus bij de 1^ste post gelijk drinken en de tubes bijvullen met koud water. De eerste afdaling lig ik direct op mijn snuffelt, niet geconcentreerd op het pad struikel ik regelmatig over mijn eigen benen en stokken. Ik probeer me wat te focussen maar de gedachten dwalen steeds af. Het dalen is zoals het klimmen, lang en pittig weinig rust momentjes op de route. Bij Bort een sanitaire stop bij het station van de skilift. Vanaf hier een flinke pittige lange klim naar de Faulhorn , tevens hoogste punt van de trail. Ik geniet van het klimmen de repeterende cadans van benen en stokken, de verse berg lucht en de geweldige omgeving. Geloof het of niet ik mis daardoor wel een lintje gelukkig op tijd en dus geen kilometers extra. Moet echt beter op letten  dus probeer mezelf weer te focussen op de route. Op het hoogste punt staan Ingrid en Jasper, leuk om ze te zien en hun enthousiasme doet me goed. Vanaf hier een lange technische afdaling had ik door gekregen...ok let’s go... Bij het dalen  valt voor mij technisch nog veel te leren. Als ik me wat laat gaan ,ga ik op mijn snufferd en waggel ongecontroleerd over de rotsen en stenen, na de 3^de valpartij ben ik er klaar mee. Rem erop en gewoon rustig naar beneden dan maar.

 Het is warm en de zo’n brand inmiddels goed. Ik vergeet te eten en merk dat ik wat licht in mijn hoofd begin te worden. Ik neem een gelletje en een halve reep van mulbar. Smaken doet het niet maar het moet, ik drink wat en beloof mezelf vanaf nu elk uur wat te eten. Bij schinnige platte een gemeen stukkie omhoog en dan een geworstel over bospaden ( die hier en daar verdacht smal zijn langs de afgrond) naar beneden. Wel een erg mooi stuk met hier en daar een bergwatertje voor wat afkoeling.

Aangekomen in burglauren zie ik gelukkig Jasper en Ingrid staan, goed om ze te zien! Jasper is mega trots en Ingrid mega zorgzaam. Camelbag af en bijvullen,met h3pro, toiletstop, gelletje en weg wil ik.  Na een paar honderd meter kom ik erachter dat ik mijn stoken vergeten ben....tja beginners foutje. Kan hier niet zonder berg op dus terug. Ik vervolg mijn weg op naar de volgende lange klim die vanasfalt overgaat in bospaden. Op naar mannlichen waar je als,je uit het bos komt de ski lift ziet liggen boven op de top. Een lang slingerpad omhoog langs de sneeuwbarricades brengt ons langzaam dichterbij. 

De benen branden en zo ook de zon en het om het uur eten verhaal gaat behoorlijk mis en het drinken gaat ook niet naar behoren. Voel me niet helemaal fit, gelukkig werken de benen gewoon goed en kan ik nog genieten van de omgeving. Onderweg help ik een dame (wandelaar) die flink is gevallen overeind en trakteer haar op een slokje water en een koek. Het gaat wel zegt ze en ik klim de laatste kilometer omhoog. Boven is er altijd een beloning in de bergen en nu ook.'.wat een uitzicht!    Bij de post wordt me meerdere malen gevraagd of het goed gaat, zou ik er dan zo beroerd uit zien? Ik heb geen zin om mijn rugzak af te doen om wat sportdrank te pakken en een reep. Ik steek een gelletje van de post bij me en eet een sinaasappel, hoppa Haans in beweging. Ik tol wat op mijn benen maar na een paar honderd meter herpak ik mijn pas en gaat het beter. Plots hoor ik Ingrid roepen, nog eenstukje berg op en dan stukje naar beneden en dan ben je Bij het station. Was toch echt een mega groot eind, wel weer erg mooi. Werd nog even aan de kant geduwd door een stier die vind dat hij meer recht had op het pad. Ik begin te dalen en doordat ik mijn camelbag niet heb bijgevuld is deze ne echt leeg. Gelukkig 2 soft bidons bijndie ik vul met berg water. Stomme fout natuurlijk, ik neem het gelletje war ik heb meegenomen van de post. Een mega zoet/zoute gel die ik met moeite weg probeer te spoelen...hmmm geen culiniair hoogstandje dit!

Het station komt langzaam dichterbij en ik loop naar binnen, een vriendelijke dame vangt me op als ik wederom bijna van de trap af struikel. Ze vraagt hoe het gaat en of ik iets nodig heb, ik antwoord goed en nee niks nodig. Geen bevredigend antwoord voor deze dame en ze dwingt me te eten en te drinken. Warme bouillon en dat smaakt me voor het eerst van de dag bijzonder goed. Ze helpt me met de Carmel bag te vullen en ik vertrek, Ingrid en Jasper zitten al in de trein maar enkel Nederlandse supporters moedigen me aan...wat was dat effe nodig. In de verte hoor ik de onweer en zie donkere wolken over de berg rollen. Lopen en een beetje tempo erop nu anders heb ik een nat pak. Een mooie klim brengt me stapje voor stapje dichter bij de Eigerwand. Links donkere lucht en regen, rechts zon en het dal naar grindelwald. Inmiddels 80 kilometer op den teller ( hier houdt de suunto er dus mee op...batterij leeg!) en ik begin me,eindelijk een beetje beter te voelen. Mijn bovenbenen branden en het is nog steeds warm. Ik loop door de sneeuw en krijg spontaan het idee om wat sneeuw onder mijn broekspijpjes te stoppen, ik stop mijn buf vol met sneeuw en doe deze om mijn polsen, nog een beetje sneeuw in mijn shirt.'.dat koelt effe lekker af! Ik kijk op en zie iemand van de organisatie staan ( nooit eerder gezien denk,dat hij net zijn camouflage pak uit had gedaan) De man moet vreselijk lachen om mijn afkoel actie en vraagt of verder alles goed let me gaat. Ja hoor ik ben weer op temperatuur en ready for take off! Dit is voor mij het mooiste stuk lopend door stukken sneeuw, gletsjer water en een geweldig uitzicht.

Na wat klauterwerk en trappen een afdaling naar de post, daar probeer ik nog wat te eten, ben er nog lang. Ik loop een stuk over het asfalt en tref een Duitser die op het punt staat om op te geven. Hij is erg moe en zijn voeten doen zeer. Ik spreek hem toe dat hij hier echt enorm spijt van gaat krijgen, biedt hem aan om mee te lopen, hij gaat akkoord en sjouwt achter me aan. Ik probeer het gesprek op een ander onderwerp te krijgen en zijn gedachten wat positiever te krijgen...het lukt en hij pakt mijn tempo plots op! Ook mijn voeten beginnen wat zeer te doen met name met het afdalen. Niet zeuren ben er bijna...langzaam tikken de kilometers weg. Nog 1 lange klim door het bos en tijdens deze klim wordt het langzaam donker. Ik heb geen zin om te stoppen voor mijn koplamp en mijn collega loper al helemaal niet. ( hoor hem vele Duitse vloeken eruit gooien....) Na de nodige val en struikel partijen steken we een brug over met een geweldig uitzicht tussen 2 bergen en een waterval. Eindelijk de beloofde post en ik vlieg op,de cola af, ik heb reuze dorst. Pak mijn koplamp por mijn Duitse collega trailer terug het pad op, de verzorger bij de post beloofd ons nog 1 klim van 250 hm en ongeveer 1 km lang. De laatste loodjes dus kom op niet zeuren nog even genieten en dan ben ik er. Na een lange asfalt afdaling door het dal nog 1x omhoog naar de weg door het centrum. Ik lijk opeens te vliegen, hoor mijn naam roepen vanaf het terras...op naar de finish. Het eerste wat ik zie als ik bij de finish ben is Jasper, met open armen en trotse blik. Wat geweldig, dan kijk ik om me heen en zie een hele berg trail vriendjes staan, speciaal voor mij terug gekomen.... ( zelfs ik ben dan sprakeloos). Ingrid vangt me op, pakt me rugzak en stokken af en geeft me wat te drinken. Ik wil mijn schoenen uit en een biertje!

THE morning afther, vroeg wakker, honger, gedachten op hol. Ingrid en Jasper slapen uit dus ik vertrek naar buiten voor frisse lucht en koffie. Ik voel me redelijk goed weinig last. Wel zijn mijn gedachten op hol, ik moet beslissing nemen. Ik evalueer de trail voor mezelf. Tevreden over het resultaat, ruim 18 uur voor een eerste 101 km ultra trail in de bergen.'.is oké. Had het sneller gekund? Ja waarschijnlijk wel....belangrijk? ...nee dat niet maar weet dat ik veel domme fouten heb gemaakt onderweg die me tijdens de TDG fataal kunnen zijn. De TDG is geen rondje op de berg. Ik ben mentaal niet sterk genoeg op dit moment. Kan me niet focussen op dingen die belangrijk zijn. Ben niet geconcentreerd genoeg...en zo nog meer van dat alles. Ik ga mijn startbewijs voor TDG terug geven. Helaas het was een droom, een geweldige uitdaging maar gezien de omstandigheden niet verantwoord.

Ik  blijf lopen en genieten en de volgende uitdaging zal de ultravasan zijn in Zweden. Geen tijd ingedachten wel hoop ik enorm te kunnen genieten van de omgeving en de overweldigende natuur van Zweden. Hoop dat ik ook mentaal mezelf terug kan vinden, zal lukken maar tijd nodig hebben.

Voor de mensen die dol zijn op technische details en product info:

Gelopen op de Tecnica schoenen, goeie schoen enkel in de sneeuw geen grip

Stokken, eindelijk echt gebruikt. Model van Leki met,een snel klik systeem en super licht ( meer details en info bij Scarabee !!)

Kleding natuurlijk het mooie salamon outfitje, gezien het super weer verder geen andere kleding stukken nodig gehad. Bij de start de sleetse van xbionic gedragen maar tijdens de klim al uitgedaan vanwege de warmte. Wel erg tevreden over de sport bh van xbionic echt een aanrader en ook te krijgen bij scarabee!

Had 2 lampen bij maar uiteindelijk alleen mijn kleine petzl gebruikt omdat ik maar korte tijd in het donker gelopen heb.

Verzorging, Herbalife Prolong in mijn camelbag en aangevuld met H3pro, verder veel te weinig gegeten enkel wat gelletjes van de organisatie en 1 reep ( don’t try this at home, dat more!!) natuurlijk heb ik de dagen van te voren de Bes-t crème gebruikt, de Endurance die ik ook tijdens de race gebruikt heb. Voelde zoals altijd goed, ook de recovery gebruikt na de race. .....

Tot zover het verslag van de Eiger, hoop dat het voor iedereen ook duidelijk is wat mijntot de keuze heeft gebracht om het startbewijs van TDG in te leveren. Daarnaast wil ik iedereen uitnodigen om eens een kijkje te nemen op de site van de Lommel Outdoor Experience, schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte! Natuurlijk zie ik je graag in Lommel bij LOE 2014!

Tot snel en Whoop Whoop...

Tikkende tijd...tijd tot de TDG!

De tijd tikt door...dus de afstand naar de TDG wordt steeds kleiner. Voorbereidingen in volle gang.
Al wat aan het verdiepen in de route en overleg met Gideon (de mega trail die ervaring rijk is op de TDG) Soms bekruipt me het gevoel van twijfel, kan ik dit wel, ben ik hier sterk genoeg voor. Niet alleen lichamelijk maar vooral ook geestelijk. Alle filmpjes al 100 keer bekeken en droom dan weg, ruik bijna de bergen en hoor bijna de wind. Ik ga ervoor ik wil het doen ...dat is zeker.
Betekend natuurlijk ook veel voorbereiden met lopen. Dus hoppa Smilleke gaat Whoop Whoop aan de slag. Naast de normale kilometers en Core Stability (jaja Laurens...heeft me nog steeds in zijn tang!) ook wat meer specifiek trainen. Regelmatig wandelen was het advies van de kenners. Tijdens de TDG zal ik ook veel wandelen (zal nog niet meevallen om me daar aan toe te geven!) Dus rugzakje op, gewichtjes erin en wandelen dan maar. De eerste keren voelde ik me compleet belachelijk in mijn nieuwe X-Bionic outfit (mega mindy Rose top en airodynamische broek en dito sokken) compleet met mijn nieuwe Salamon mega rugzak vol met goody's om maar aan gewicht te komen...en dan afwisselend joggen en wandelen rondom de Lommelse Sahara. De eerste keren dus ook echt erg vermoeiend. Ik wil rennen en hard als het effe kan maar weet dat dit ook belangrijk is.
de kleding van X-bionic zit als gegoten, echt geweldig. Je voelt niet dat het draagt ook niet als je enorm zweet. Ik ben vooral te spreken over de BH, de eerste waar ik geen schuurplekken aan over houd. Inmiddels ook de sokken uitvoerig getest, zitten ook prima geen rare naden of stiksels die irriteren. We zijn de compressie sokken (lange versie met sok) voor mijn korte beentjes wat lang.
Daar gaan we nog een oplossing voor zoeken....Verder alleen maar goeds en tja de look, dat blijft
een kwestie van smaak en wennen.

In het kader van het lopen met stokken ben ik met Dhr Scarabee himself (Marc van Dijk) een dagje La Roche en omgeving gaan bekijken. Marc was daar voor de Ohm trail en met zijn gezinnetje een weekendje op de camping. Ik was zojuist de trotse bezitter geworden van enkele mooie nog blinkende Leki stokken. 

Ultra licht met van die handige hand-schoen-klik-vast dingen. Ben nog steeds niet overtuigt van functie van de stokken, en vooral berg af..... Na wat geworstel heb ik de techniek onder de knie en Marc dwingt me met de stokken te lopen/wandelen. Oke ik geef toe als ik de juiste techniek gebruik merk ik idd dat het iets toevoegt. ik ontlast mijn benen. Nu kan ik me voorstellen op erg lange klimmen dat dit 
een must is maar hier in de ardennen ....kweet niet. Vooral bergaf ben ik echt erg goed in mezelf tackelen met een van de stokken. Dan op naar de muur...steiler kan hier niet dus hoppa klimmen met die stokken.
En ja oke ik voel dat het zeker wat verlichting geeft. We ontdekken nog wat nieuwe mooie paadjes die zelfs Marc nog niet gezien had en na een veld van brandnetels en doorns te hebben doorgeploegd is het tijd om terug te gaan...maar niet voor mij! ik wil nog wat km maken dus laat me door Marc afzetten in het centrum en pak nog een mtb lusje van 15 km waarvan ik weet dat het 12km klimmen is en dan 3 km alleen berg af. Ik stuif omhoog en probeer eraan te denken de stokken te gebruiken...overigens voel ik me net zo'n indiaan met die stokken in mijn hand, nog een veer en zeemleren lapje en feest is compleet.
Ook niet geheel onbelangrijk, vandaag ook mijn nieuwe grotere rugzak getest met oog op de Eiger en TDG. Mooi en bekend Salamon Exemplaar, veel ruimte en vakjes en lusjes om alles goed vast op zijn plek te houden zodat hij niet schuift of schut. Perfect lijkt mij...nu nog een goede plek zoeken om die stokken er zo snel mogelijk in te krijgen!

Op het laatste moment beslis ik ook nog om met Peter en Julia naar de Trail des Vallees du chavalier
te gaan. Een mooi training, 35 km en veel klim en klauterwerk. Zalig gezelschap natuurlijk die op vrijdag komen logeren in Lommel. Zaterdag vroeg op en een stevig ontbijt richting Namur. De start is er 1 uit duizenden, LETOP: organisatie gooit een rotje van een berg af, rent zelf weg en na de knal gaan we met z'n alle bergop rennen...GEWELDIG wat een start. 

Een mooie route het eerste deel is groen en mooi maar daarna begint het echt werk. Klimmen en klauteren met touwen en ladders. Op handen en voeten om hoog en naar beneden. Geweldig echt kreeg er geen genoeg van. De omgeving is hier prachtig en van alles wat Deze trail was sowieso apart in alle klasse, laag inschrijfbedrag, max deelnemers van ik geloof 250, geen posten onderweg ook geen water (wel jenever in het klooster op de terugweg!). Julia had dat van de posten niet begrepen en had dus te weinig bij. Onderweg was er wel een boer die zijn aardbeien aanbood (letop zo groot als appels en mega zoet) voor langs ploeterende trailers.
Geen prijsceremonie maar een super blije organisatie met een bosje bloemen en een dikke knuffel!

Daarnaast ook wat klim en daal werk. Nu is Lommel niet echt een klimparadijs voor berggeiten dus wijk ik hier graag voor uit naar Genk naar de Terrils (Oude mijnen). In het kort voor de niet kenners;
2 bulten, flinke bulten, de ene redelijk te hardlopen de andere enkel op handen en voeten recht omhoog. Ook een mooie stokken test plek en dus nodig ik Tabe de Boer uit die als voorbereiding stokken wilde testen van Scarabee. We lopen rustig in en daarna begint het klim geweld. Het zijn pittige klimmetjes niet extreem lang maar wel erg afwisselend zo ook het afdalen. Ik probeer me niet naar beneden te storten maar op gecontroleerde wijze mijn tempo onder controle te houden. Ik merk dat de aangepaste core stability oefeningen zeker helpen, mijn benen doen hun werk goed. Ook Tabe geniet en is toch verrast door het spannende 1ste bultje...tijd voor bultte 2!

De klim omhoog kan op diverse manieren, laat de stokken maar in de rugzak je hebt handen en voeten nodig. Het is een flinke kuiten bijter en zelf ons beroeps soldaat heeft het zwaar. Eenmaal boven is het uitzicht geweldig. Nu de meest technische route naar beneden zien te vinden en proberen rechtop te blijven. We houden ons nog een uurtje zoet en dan zijn de kilometers en hoogte meters voldoende geweest...mooie training met super gezelschap!
Zo ook enkele weken later als ik met Michiel Andries en vrienden een pittige warme training doen op de Weefberg. Mooi rondjes met flinke klim zowel op als af en zelfs in tegengestelde richting. Ook hier dapper met de stokken rondgeblikt! Het lijkt zelfs te wennen...

Ook bedenk ik me dat ik misschien wel eens de Ardennen Mega Trail kan gaan lopen, mooie voorbereiding. Veel kilometers dit jaar en veel hoogtemeters. Technisch en zwaar parcours.
Inschrijven kan nog net dus thuis vlug alles op de mail en check....sta ingeschreven!
Doel is er niet ...gewoon lekker lopen en zie het als een training. Wat ik wel ga proberen is om nu eens goed op het eten en drinken te letten. Voldoende eten en drinken onderweg. Gebruik na overleg met Ingrid Peperkamp van Herbalife  de H3Pro voor in de camelbag. Neem 2 extra zakjes mee, daarnaast heb ik een bidon mee die ik onderweg vul met water en evt aanvul met een zakje Hydrate. Daarnaast heb ik bij Elly van Vitae inmiddels goede keuze kunnen maken in de gelletjes van Tri-sport en Sportscontrole. 
Als vaste voeding vul ik de rugzak bij met de reep van Mulbar en Chimpansee...en niet te vergeten pakje kauwgom! Er zijn enkel posten met water onderweg, geen voeding of sportdrank. Ik vertek de dag ervoor en later (veel later ivm verdwalen!!) komt Ingrid mijn kant op. Ik kom Tom Seegers tegen onderweg die ook onderweg is voor de AMT. Ik rijd naar de inschrijfplek, laat mijn tas controle en na veel gecheckt en dubbel check krijg ik mijn tasje met startnummer. Het is rustig bij de inschrijving en ik besluit lekker het hotel op te zoeken hapje eten en nog wat werk dingetjes door te nemen. Ik val in slaap en als ik om 2 uur wakker wordt is er nog geen Ingrid, oei....Ik heb wel wifi maar geen bereik kan d'r dus niet bellen. Beetje ongerust loop ik naar de P plaats om te kijken of ze daar staat toevallig...en tja hoor komt ze net aanrijden! Mooi heb ik nog 1 uur te slapen...dus niet want ik heb zin om te lopen en lig wat te draaien. 

Om 3 uur eruit, ontbijten, aankleden, alles nog eens checken, Tom ophalen en hoppa naar de start. Het is nog donker en het wachten duurt mij te lang. Veel frans gezever wat ik niet versta en ik wil gewoon lopen.
Eindelijk mag ik....we duiken vrij snel het bos in en in een sliert van lampjes zie ik het langzaam dag worden. Nu korte en lange afstand lopen nu nog samen dus ik heb geen idee waar ik loop. Inmiddels heb ik een dame van mijn leeftijd bij me lopen, erg sportief type en sterk. ze blijkt de 54km te lopen en we lopen hetzelfde tempo. We lopen samen een aantal kilometers voor het echt klim werk begint. Het is nu of recht omhoog of recht naar beneden. Klimmen is echt klimmen en ik ben blij dat ik besloten heb mijn stokken thuis te laten. Ik heb mijn handen en voeten nodig om te klimmen over de rotsen en regelmatig gebruik te maken van touwen, kettingen en ladders. Dat het niet zonder gevaar is blijkt als mijn collega loopster haar stok "mis" prikt en bijna het ravijn in duikt. Ik besef dat ik wel gefocust moet blijven hier. 

We komen op de splitsing van de 2 afstanden waar we direct te maken krijgen met een enorme klim.
er lijkt geen eind aan te komen, het regent en het is wat mistig. Ik loop alleen en het is toch een bijzonder gevoel. Het is hier prachtig! Ik kijk naar boven en zie steeds nog lintjes komen hoger en hoger. Eenmaal boven staat een vriendelijk vrijwilliger die me erop wijst dat ik 1ste dame ben en dat de volgende afdaling wel opletten is. Oke effe ademhalen en gaan dan maar. Het dalen is niet bedoeld hier om uit te rusten in tegendeel. Concentratie is toch best belangrijk, en jezelf proberen staande te houden op de steil en inmiddels gladde afdalingen valt niet mee en kost veel kracht. Gelukkig kom ik weer wat lopers tegen en loop ik niet meer helemaal alleen. Met het groepje proberen we via de touwen naar beneden te glijden ik struikel blijf gelukkig nog net achter een boom haken, wel lekker volle bak op een flinke kei...auw bloed en pijn hoort erbij hier! Niet zeuren en zagen maar doorlopen ben al over de helft dus...
De omgeving is hier adembenemend, zo loop ik door een veld van bosbessen, dik en paars en zelfs lekker. Het andere moment klim ik omhoog over rotsen en lijkt het wel de efteling met al dat mos en varens...verwacht elk moment een Laaf tegen te komen met een bakkie koffie!

Ik merk dat het eten en drinken nog goed gaat en ik probeer na elke post wat te eten enkel wordt het wel wat lastiger dus deel ik het in porties op. Het weer is slecht en de paden worden nog slechter. Veel modder en gladde stenen. Ik zie ook een aantal mensen flink vallen. Tijdens een afdaling naar beneden door en stroompje van water en stenen  glij ik nog eens charmant uit over een gladde steen. Hoppa opstaan en lopen dan ben je het zo vergeten...auw it hurts! De trail is uitgezet met lintjes en oranje bordjes en stippen, zelf ik ben niet verkeer gelopen dus wil zeggen dat dat goed gebeurd is. Op de gevaarlijke plekken en klimmen staan vriendelijk vrijwilligers, en zo ook op de gevaarlijke oversteken bij de weg. Goed geregeld en zelfs op de waterposten zijn de mensen enorm vriendelijk. Ze zijn bezorgt en helpen vriendelijk met het doppie van mijn bidon los te krijgen. Mijn handen zijn een beetje beurs geworden van het vallen. De laatste post dus ik ben er bijna, bijna is hier best relatief want met dit parcours gaan de kilometers niet altijd effe snel!

Ik voel me nog super, alleen beginnen mijn voeten wat gevoelig te worden. Er zit flink wat zand in mijn schoenen en natuurlijk lekker nat. Muziek aan en de laatste kilometers weg tikken. Het laatste stuk is inderdaad zwaarder dan ik dacht en als verrassing nog een paar flinke klimmen. Als toetje nog een mooie oversteek door de plaatselijke rivier. Ik wankel want het koude water op die vermoeide benen geeft een apart effect! Ik ben er bijna zie de finish en nog fijner..ik zie ook Ingrid staan. Het is fijn om een bekend gezicht te zien en vooral als die ook nog eens staat te juichen en springen. Binnen...als eerste vrouw in net 13 uur en elfde overall. Jeetje zeg, dat had ik niet verwacht! Ik ben blij, moe en voldaan.
Ben niet uitgeput dus dat is goed. 

Nadat mijn tas gecheckt is en ik het nog gesloten nood ratsoen heb afgeven wil ik koffie met veel suiker en warm binnen zitten. Krijg veel lieve frans woorden (die ik niet versta maar ga ervan uit dat het lief was!) Ik krijg het koud en alles begint te pikken en jeuken. Ik ga snel douchen en wat droogs aantrekken. Nu wachten op de prijsuitreiking wat hier in alle steil gebeurd. De tweede dame is anderhalf uur na mij binnen gekomen en de derde dame is nog onderweg. Veel mooie kadootjes en bloemen. Ik wil graag naar het hotel, effe lekker liggen en dan eten en vooral een wel verdient biertje (of 2!) Ingrid en ik hebben er een mooie avond van gemaakt, ik had weinig last enkel van de blauwe plekken, het bier smaakte (te) goed, het eten was lekker.....wat een ervaring en wat een geweldige trail! Als ik in bed val slaap ik direct en lekker lang door tot de volgende dag...

Volgende trail is de Eiger dus tot die tijd wat rustig aan, wat lopen en wat core stability doen.
Ook hier heb ik zin in en ga het als een mooie training/voorbereiding voor de TDG zien.

Inmiddels zijn we Live en Online met de Lommel Oudoor Experience 

en vanaf de 2de week van juli zijn ook de inschrijvingen open. natuurlijk ook de mogelijkheid om een geweldig verblijf te boeken op CenterParc De Vossemeren die aantrekkelijk aanbod voor ons heeft gedaan. Geniet samen met familie of vrienden van een sportief weekend in een geweldige omgeving.  Binnekort gaan we zeker ook weer een trail training doen vanuit Lommel waar je gratis voor kunt inschrijven. 
Schrijf je op de site in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwtjes rondom LOE!!

Als je inschrijft voor 1 of meer van de activiteiten ontvang je van Bes-T een leuke en bruikbare verrassing per post om je nog beter voor te bereiden op de komende activiteiten!

Ik hou jullie op de hoogte en we zien elkaar snel!