Nu kwamen er de laatste weken toch wat vragen in mijn hoofd op. Wat moet ik eigenlijk aan doen met veel wind, kou, 100km zweetdruppels in mijn shirt. Wat moet ik meenemen voor onderweg aan eten en drinken en vooral wat moet ik gaan eten en drinken onderweg. Hoe zou het zijn om 100km te lopen in het donker midden in de nacht op een tijdstip dt ik normaal lekker lig te pitten. Hoe is het om bijna alleen maar rechtdoor te lopen over vlak terrein en open vlakte terwijl ik graag in het bos loop....en zo nog veel meer. Gelukkig heb ik dat van me af kunnen zetten en maar mijn eigen plan getrokken. Als voorbereiding veel km gemaakt maar dat doe ik normaal ook. Wel extra wat kracht training gedaan voor de beentjes in het losse zand van de Sahara in Lommel en tijdens de core stability oefeningen mezelf gekweld met enkelgewichtjes!
De dag zelf...gewoon vroeg op en wat aan het werk. Proberen veel te eten en drinken door de dag heen, tasje pakken en de gehele hardloop kleedkast mee. Jasper (mijn zoon) gaat mee om samen met Rinus te posten en te zorgen onderweg. Eerst naar Ijmuiden naar Peter Mooij waar we gaan eten met z'n alle (lees Claudia Wesselmand, Chris van Beem, Sjaak Vlaspoel, Peter en familie) Na alles in en uit de tas gehaald te hebben en alle weer-apps bekeken te hebben ben ik eruit wat ik aan ga doen.
Alle reepjes en gelletjes en volle camelbag zitten in de rugzak, compleet met reserve batterij en droog bufje en shirt...pfffff wat een spektakel dat inpakken!
Auto op de P-plaats bij de finish in IJmuiden en dan naar het station om de trein te pakken naar DenHelder. (ook weer een spannende ervaring want ik ga NOOIT met een trein). In de trein treffen we collega lopers en dat is natuurlijk altijd leuk, leuk om mensen beter te leren kennen en hun verhalen en verwachtingen aan te horen. In Den Helder haal ik mijn startnummer op en zie veel bekende gezichten. Ik heb zo'n zin om te vertrekken en dan duurt het wachten lang. Ben al 10 x naar de wc geweest en wil gewoon lopen!
leuk filmpje van de DCUbn; klik hier!
Eindelijk 10 uur en ik mag weg, zoals ik eerder met Bart Eigenhuis had afgesproken zouden we proberen samen te lopen. Geen doel, geen tijd, geen stress maar vooral uitlopen en genieten. Ik weet dat Bart een goede en constante lopers is en ook van een beetje doorlopen houdt. Ik ben niet banguitgevallen maar zag er wel tegenop om 100 km alleen over het strand en duinen te moeten zwerven. We gaan samen van start en pakken gelijk een stevig tempo op van rond de 11 per uur. Na een ernstig gevecht met de SUUNTO van Bart lijkt alles oké en zijn we lekker op weg. Ik voel me super loop lekker en mijn benen voelen goed. Het weer is ook goed, niet te koud, beetje wind, af en toe een druppel maar gewoon perfect! Het enigste is dat ik wat last van mijn buik heb, mogelijk om dat ik al een dag achter de rug heb met eten en drinken en me probeer aan het voedingsschema van Elly Verhoeven te houden (In overleg met Elly van Vitae een voedingsschema gemaakt op basis van tapering in de week voor de trail en een schema voor onderweg). Dit valt tegen en mijn buik en maag protesteren wat. Ik besluit even niets te eten en drinken en voor dat ik het weet zijn we op het 25km punt waar mijn moeder hart een sprongetje maakt omdat mijn trotse zoon daar breed glimlachend staat om mij met open armen te ontvangen....wat geweldig is dit!
Het flesje water neem ik mee en drink af en toe een klein slokje en mijn buik en maag herstellen snel. We gaan het strand op en het is echt adembenemend en vreemd om hier midden in de nacht te lopen terwijl de wereld slaapt. Alleen maar de golven en wind en de lampjes in de verte! Bart en ik kletsen er vrolijk op los en ik hoor graag zijn plannen mbt marathon Du Sable en zijn voorbereiding hiervoor.
Ht lopen op het strand gaat goed het is vloed en al snel vinden we de stukken die wat harder en goed begaanbaar zijn. We halen af en toe wat lopers in, zie dat sommige het toch best zwaar hebben. Het geen waar ik bang voor was het saai rechtdoor lopen valt me reuze mee, wel komen de lampjes in de verte niet echt dichterbij, achteraf bleek het de 50km post te zijn die je we zagen. Onderweg komen we wel een echtpaar tegen met een vuurkorf en radiootje die gezellig bouillon staan uit te delen...wat geweldig dat mensen dit doen. Sowieso staan er af en toe mensen op het strand om ons te begroeten en aan te moedigen wat leuk is dit en wat had ik dat niet verwacht!
Bart en ik bekijken het een beetje per uur in rond de 5 uur lopen zijn we dan in Castricum op de 50km post. Wat is dit weer een raar moment...heb je 50 km gelopen (gewoon meer dan een marathon!) denk je; Nou ja goh ben op de helft hoef er nu nog maar 50! Binnen is een super warm ontvangst met geweldige vrijwilligers, en veel eten en drinken en gelukkig een wc!
Ik neem wat water en wil eigenlijk weer weg, ik kijk naar Bart en die wil gelukkig ook snel weer vertrekken. Hup naar buiten en het strand op onder luid gejuich van de toeschouwers!
Ik voel me nog steeds er goed, niet moe, geen last en mijn buik en darmen werken ook weer gewoon zoals het moet dus probeer ik wel wat te eten in de vorm van een gelletje.
In de verte zien we de lichtjes van IJmuiden daar moeten straks van het strand. Ik zet mijn koplamp uit want ik zie zonder ook genoeg en Bart heeft een complete bouwlamp op zijn hoofd die het strand verlicht tot aan IJmuiden! Het begint weer vloed te worden en dus moeten we wat meer zoeken naar de hardere stukken op het strand. Het tempo is lekker voor ons allebei, het is altijd moeilijk om met iemand samen te lopen en zeker op zo'n lange afstand. Ons tempo lijkt goed voor ons allebei dus we houden dit gewoon aan. Voor Ijmuiden houden we de suunto wat in de gaten en gaan we van het strand af. We lopen door een straat waar achter de muren het nacht leven in volle gang is....volgens mij deden ze daar aan Ultra feesten. Weer krijg ik dat bizarre gevoel en besef van wat we aan het doen zijn terwijl de meeste slapen of in de kroeg aan het feesten zijn. Dit stuk is voor mij het zwaarste stuk geweest omdat het vooral asfalt is, en daar houd ze niet van! Wel is het stuk door de haven over de sluizen erg leuk, veel te zien en goed opletten omdat het niet iets anders loopt dan de route op de suunto. We duiken nog even de duinen in en worstelen wat met de zandpaden om de juiste weg te vinden. Ik kijk en zie dat we al ruim over de 70km zijn...jeetje zeg het gaat zo snel!
Natuurijk lukt het mij en Bart om verkeerd te lopen en zitten we plots al op de laatste lus van de 100km. Oei stukkie terug en eerst even naar de post van de 75km....
 |
| Bijschrift toevoegen |
Geweldig weer om hier binnen te komen met een vrolijke Rinus en een troste blije zoon! Bart en ik besluiten zoveel mogelijk uit de rugzak te gooien, alle geeltjes en reepjes en reserve kleding. Bart stopt nieuwe batterijen in zijn bouwlamp zodat hij ook het circuit van zandvoort kan verlichten dadelijk. Ik heb zin in het laatste lusje en Bart ook we voelen ons ook goed dus hoppa terug aan de wandel. Nu weet iedere loper hoe het voelt als je stil hebt getaan en probeert te vertrekken....best lastig die eerste kilometer. Krakend en piepend vertrekken we als we vrolijk tegemoet getoeterd worden door een auto met Peter Mooij erin die Chris terug komt brengen. We pakken de draad weer op en gaan voor de laatste 25km richting strand.
Dit stuk heb ik laatste ook gelopen als training. Het is een mooie breed strand met in de verte de lampjes van Zandvoort. Het is echt een geweldig uitzicht en ik raak in een soort trans, mijn voetstappen het ritme, de wind en de golven. Ik kijk achterom en zie dat ik Bart vergeten ben...ik wacht even en we lopen samen verder. Ook Bart geniet van dat gevoel wat ik ook ervaarde en dus praten we niet en lopen we ieder apart in onze wereld tot voorbij zandvoort waar we van het strand af gaan om een geweldig lusjes te lopen door de duinen en om het circuit heen. Hier geen route uitgezet en in het donker niet altijd even makkelijk. Wel leuk en spannend. Nog net optijd zien we het opengeknipt hek om het pad te vinden rondom het circuit. Bart heeft het hier wat moeilijk en wat last van zijn rug. Ook niet gek als je bedenkt dat hij vorige week een marathon liep met volle bepakking en er nu al ruim 80 op de teller heeft. We passen het tempo wat aan en zoeken onze weg tot aan de slagboom waar we niet moeten vergeten de pasjes als 100km bewijs mee te nemen. Na wat zoeken hebben we de tas en pikken we de weg weer op voor de laatste 10km. Een weg door de duinen waar we het langzaam lichter zien worden, koplampje mag in de tas die is niet meer nodig. Vogeltjes worden wakker en zo ook de vele konijnen.
We gaan het strand op ik voel een soort overwinning in mij opkomen...ben er bijna! Dat gevoel geeft me vleugels en ik verhoog onmiddellijk mijn pas, ik wil naar de stal, zin in koffie! Bart merkt het op en vraagt waarom ik opeens zo'n haast heb, hahaha!
Natuurlijk voel ik dat ik moe begin te worden, vooral mijn voeten en enkels beginnen wat te zeuren maar verder valt het wel mee. Op het laatste stuk komen we collega lopers tegen die nu vertrekken voor de laatste lus...hebben we zo snel gelopen dan zegt Bart; ja dat hebben we dus zeker. We komen dus binnen in een tijd net boven de 10 uur en 100km op de teller (volgens mijn Suunto, die van Bart heeft compleet andere info te vertellen!). Als 1ste dame binnen en 2de overal....jeetje mijn 100km debuut is een feit en wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb en wat was het geweldig!
Een lief en warm ontvangst van lopers en felicitaties zorgen ervoor dat er een traantje op komt bij die stoere Smilleke! Het klinkt weer zoals altijd misschien inmiddels wel saai maar: Ik heb echt enorm genoten van elke kilometer, het was een enorme mooie uitdaging en ik bedankt Bart ook voor zijn steun en gezelligheid onderweg. Op naar de volgende uitdaging dan maar....eerst even herstellen en wat dingen op een rijtje zetten. Wat moet er anders voor een volgende keer?
In ieder geval iets anders met het eten onderweg doen en een andere rugzak want deze is voor mij niet geschikt heb een mooie grote rood/blauwe schuurplek als aandenken op mijn rug!
Wat blijf ik gewoon doen? lekker veel kilometers maken, het corestability programma van Laurence volgen, zo ook het eet patroon door de weken van Elly aanhouden en vooral heel veel genieten in de aanloop naar de EIGER!
En natuurlijk...RINUS BEDANKT!! xx
